mi VOLIMO NET

Blog

• 07 Apr 2020
  Čiju genetiku nose Srbi i Evropljani?

  Čiju genetiku nose Srbi i Evropljani? : Odgovor bečkoj školi (Mape) Na osnovu DNK analiza, jezičkih, etnoloških i antropoloških ostataka ne postoji ni najmanja osnova za tvrdnju da su Albanci (E1b+J2 grupa), ili pak Germano-Kelti (R1b grupa) starosedeoci Evrope, a ponajmanje Balkana, već osvajači. Iznošenje ovakvih tvrdnji od strane jedne zvanične institucije (Srpski DNK pojekat) samo je pokazatelj kulturno-naučne okupacije srpske države. Ovakve tvrdnje mogu uticati na degradaciju srpske nacionalne svesti, nametanje osećaja niže vrednosti, ali i doprineti stvaranju političko-istorijskog legitimiteta otimanja Kosova, kao i pripremanju terena za prihvatanje migranata. Bliskoistočni migranti su, uglavnom, nosioci afričke (E1b) i semitske (J2) genetike, a za opravdavanje njihovog naseljavanja na područje Balkana lako se mogu upotrebiti tvrdnje srpske zvanične nauke, po kojima su sarosedeoci Balkana nosili J2 i E1b genetiku, iako rezultati genetskih istraživanja u svetu dokazuju suprotno. Zbog čega je poreklo Srba toliko intrigantno, pa teorije o poreklu Srba idu od toga da su došli sa Plejada do teorije Društva srpskih rodoslovaca i Srpskog DNK projekta (dostupne na zvaničnom sajtu) da su poreklom nemačko pleme? Najnovija teorija koja je izneta u emisiji Kvadratura kruga („Čiju genetiku nose Srbi“) jeste da su Srbi potomci Kelta, albanskih Ilira, Vikinga i Sibiraca, stoga je i nastala potreba za pisanjem članka u kojem bi se dali svi relevanti podaci i DNK analize do kojih je došla nauka u svetu, a kojim bi se rasvetlilo srpsko poreklo. U ovom radu, koristeći rezultate istraživanja genetike, istorije, antropologije i arheologije razmatraće se zbog čega se toliko sakriva srpska prošlost, ko su Srbi i na koji način su vezani za ostale evropske narode, kao i zbog čega Nemačka tako jako kulturološki i politički deluje na Balkanu. Koliko god je teško poverovati u teorije da su Srbi sa Plejada, ništa verovatnija nije teorija da su poreklom Germani, kako tvrdi Društvo srpskih rodoslovaca na zvaničnom sajtu. Težnja istaživača sa Srpkog DNK projekta da Srbe obeleže kao sve, samo ne kao Srbe-Slovene, poprima nenaučne razmere i dovodi do pitanja ko finansira tvrdnje da su Srbi nemačko pleme, a Albanci Iliri. Da su Srbi nemačko pleme, tvrde istraživači Srpskog DNK projekta, koji u svom radu o rasprostranjenosti I2a dinarske genetike, dominantne na Balkanu i kod Srba još od kamenog doba, ističu da je ista došla iz Nemačke, preko „nemačkog plemena“ Bastarna još u antici. Ovo je jedna od poslednjih tvrdnji kojom srpski istraživači svesno podrivaju srpsku nacionalnu svest, pa bi im više priličio naziv nemačko-albanski DNK projekt. U emisiji Kvadratura kruga emitovanoj 15. februara u 18:30 časova na televiziji RTS 1, Društvo srpskih rodoslovaca i Srpski DNK projekat izneli su čitav niz nerelevantnih podataka, koji mogu uticati na istorijsku svest naroda, a prema kojima su Srbi potmci Kelta, Sibiraca, bliskoistočnih ljudi, Skandinavaca, a samo trećinom Sloveni tj. doseljenici. Takođe, ističe se da je albanska genetika ilirska (starosedelačka na Balkanu). Kako bi se uklazalo na to da izneti podaci Srpskog DNK projekta nisu u potpunosti relevantni, neophodno je dati pregled očinske, majčinske i sveoubuhvatne genetike Srba, ali i ostalih evropskih naroda. Na osnovu rezultata istraživanja dostupnih na sajtu Eupedije, svetski priznatom sajtu za sakupljanje i objavnjivanje genetičkih rezultata, može se videti rasprostranjenost Y očinske genetike, koja se prenosi sa oca na sina. (Slika 1) Slika 1 – Podaci očinske(Y) genetike evropskih naroda sa zvaničnog sajta Eupedije. Y (ipsilon) genetika se nasleđuje po muškoj liniji i nije apsolutno puzdana za određivanje genetike pojedinca. Očinske linije su pogodne za praćenje migracija, ali celokupna genetika određenog stanovništva se dobija tek kombinacijom majčinske MT DNK i autosomalne (sveobuhvatne) genetike, koje će biti obrađene u nastavku teksta. Prema istraživanjima sa eupedije Srbi poseduju: *8% I1 haplogrupe. Ova grupa je danas najzastupljenija kod naroda Skandinavije, međutim , njeno prvobitno poreklo je staroevropsko kao i poreklo balkanske I2. Verovatno su I1 i I2 u Evropi paralelno prisutne barem 35000 godina (iako se čini da je I1 drastično mlađa, jer postoje nalazi tek za zadnjih 7 500 godina ( Seguin-Orlando)). Vezuje se za Podunavlje i period Vinče, tj. pre oko 7500 godina, od kada datiraju prvi skeleti sa ovom haplogrupom nađeni u današnjoj Vojvodini i Mađarskoj. Verovatno su se, nakon najezde zapadnih osvajača oko 4200. godina p. n. e., ili zbog lova, nosioci grupe polako pomerali ka Skandinaviji. Na Balkan su se, verovatno, ponovo vratili u srednjem veku, moguće kao pratnja normanske princeze Jakvinte koja se udala 1081. godine za kralja Duklje, Bodina. Otuda viskok procenat ove grane kod plemena Drobnjaka. Deo ove grane kod Srba je prisutan i kao ostatak genetike Sasa, rudara poreklom iz severne Nemačke. Ova loza je zastupljena kod Vikinga, Sasa i Saksonaca, takođe je i evropska starosedelačka i vrlo bliska i bratska linija srpskoj I2a . Slika 2 – Prikaz genetske rasprostranjenosti 7000. g. pne. U ovom periodu rase su još bile teritorijalno odvojene: I – Evropa (belci), E – Afrika (afrikanci), J – Bliski istok (semiti), R – Centralna Azija (mongoloidi). *34% I2a i 0.5% I2b haplogrupe(po Eupediji) i 40% (po rezultatu srpskog DNK projekta iz 2019). Ovaj procenat je veći po najnovijim rezultatima istraživača sa ,,Srpskog DNK projekta“ iz 2019 godine (oko 2000 testiranih) i iznosi 38% za I2a i 2% za I2b, što ukupno inosi 40 % staroevropske (starosedelačke) haplogrupe I2 (Srpski Rodoslovci ističu rezultate ispitivanja skeleta kod kojih je najveći porcenat E1b i J genetike, dok ostala istraživanja zanemaruju). I2 očinska halpogrupa je po nalazima skeleta prisutna u celoj Evropi još od pre 35000 godina i bila je dominantna na celom evropskom prostoru do perioda osvajanja protogermano-keltskih naroda do kojih je došlo u dva navrata, oko 4200. godina p. n. e. i 2800. godina p. n. e., kada je izvršen masovni genocid nad starosedeocima u većem delu Evrope, a koji je preživeo tek svaki 17 muškarac (Karlos Kvejls). Van domašaja pohoda R1b ljudi ostao je deo Balkana i istočna Evropa, gde sve do bronzanog doba predstavljaju dominantnu granu. DNK skeleta koji datiraju iz perioda nakon bronzanog doba( tj. nakon 1700. godina p. n. e.) još uvek nije analizirana što se ne može objasniti drugačije do kao izbegavanje evropskih genetičara da daljim ispitivanjem potvrde kontinuitet Srba i drugih balkanskih naroda na prostorima Evrope i Balkana od kamenog doba do danas. Ako bi nalazi iz antike potvrdili prisusutvo R1a i I2a genetike na prostoru centralne, istočne i jugoistočne Evrope, to bi bila potvrda kontinutiteta Srba na Balkanu od perioda Lepenskog Vira, Vinče, Ilira, Tračana do danas, ali i potvrda genocidnosti germaskih naroda. Potrebno je naglasiti da narodi I2 haplogrupe svoje mrtve spaljuju (za razliku od nosioca drugih haplogrupa) još od Vinče, što je i bila odlika mnogih bronzanodopskih kultura Evrope pa i Ilira, Tračana, Slovena čak i Srba do kasnog srednjeg veka. Zbog spaljivanja mrtvih, teško je naći sačuvani skeletni ostatak I2 ljudi pa je procentualna prisutnost I2 haplogrupe , kroz istoriju, morala biti dosta veća nego što se danas smatra. Treba napomenuti da je najzastupljenija grana I2a kod današljih Srba, CTS10228, predačka za granu I2a P-37 koja je pronađena u jednom od 17 testiranih skeleta iz perioda Lepenskog Vira (,,Srpski DNK projekat“) , dok je 11 skeleta nosilo I2a haplogrupu, što egzaktno i neosporno potvrđuje da Srbi vode poreklo iz najstarije evropske kulture, Lepenskog Vira (Svakako se samo svaki 17. muškarac je preživeo invaziju Protogermano-Kelta). Taj jedan skeletni ostatak neosporno povezuje današnje Srbe i nekog Lepenca, njihovog dalekog pretka. Ovim nalazom Srbi su deklarisani ne samo kao teritorijalni već kao i krvni naslednici najstarije evropke kulture, kulture Lepenskog Vira. Slika 3 – Rasprostranjenost genetske grupe I2a1. Rasprostranjenost ove grane od Britanije do Irana se ne može objasniti seobom Slovena u VI veku n. e, već samo autohtonošću ove linije širom Evrope od kamenog doba i njenim širenjem (kao dela migracije Arijevaca) ka Iranu i današnjoj Turskoj, što ujedno i potvrđuju i genetski skeletni nalazi. *18% R1a haplogrupe. Ova grupa je bratska zapadnoevropskoj haplogrupi R1b. Zajedno su nastale pre oko 22000 godina na području Sibira, zajedno sa mongolskom (Ku) i ugrofinskom (N) haplogrupom. U periodu od oko 10000 godina p. n. e. do oko 4200 godina p. n. e. ove dve grupe činile su jednu kulturnu grupu, za koju se u zvaničnoj nauci smatra da je izvorna indoevropska. Međutim, u tom periodu kod ovih naroda (R1a-R1b) nisu postojale indoevropske karakteristike u pogledu jezika, kulture i fizionomije, jer su sve te elemetne poprimili tek mešanjem sa staroevrospkim grupama I1 i I2 (Wilde S, Timpson A, Maciamo Hay). Pre mešanja sa I narodima, evropskim starosedeocima (Prasrbima-Staroevropljanima) verovatno su govorili praturkmenskim jezikom, jer danas turkmenski narodi Azije (Kirgizi, Altajci, Tadžici, Ujguri, Uzbeci) koji imaju visok procenat R1a i R1b genetike( 30-60 % R1a+R1b genetike) i koji su potomci prvih R1a i R1b ljudi koji nisu migrirali u Evropu, govore turkmenskim jezikom, a ne indoevropskim (Eupedija). Takođe, Baski, narod sa preko 90 % R1b genetike ne govore indoevropskim jezikom, već možda njihovim izvornim jezikom (što bi značilo da Baski nisu najstariji narod Evrope). Takođe, R ljudi su imali mongoloidnu fizionomiju (nisu posedovali gen „svetle puti“ Alley 1111T) sve do momenta mešanja sa starosedeocima (Maciamo Hay)) i živeli su nomadskim (stočarskim) životom. R1a grupa od oko 3500. godine p. n. e. prodire u Nemačku, gde mešanjem sa starosedeocima (I2) na prostoru do Ukrajine formira takozvanu Kulturu linearne keramike. Skeletni ostaci ove grupe sačinjeni su od oko 60 % DNK R1a ljudi i 20 % I2a. Skoro isti odnos ovih grupa i danas je prisutan na istom prostoru (Ian McDonald). Ovi podaci potvrđuju da je današnji slovenski etons nastao najkasnije oko 3500. godina p. n. e. kao rezultat mešanja R1a (danas većinske kod Rusa) i I2a (srpske genetike). U prilog prisustvu Slovena na teritoriji Nemačke u kamenom dobu, ide i prisustvo slovenske genetike od 20 % među Nemcima danas, kao i slovenska toponimika na prostoru Nemačke (Na hiljade slovenskih toponima u Nemačkoj sakupili su je u tri toma S. Kozierovski i I. Vukčević). Mešanjem I2 i R1a naroda na prostoru od Nemačke do Ukrajine došlo je do formiranja slovenskog etnosa, jezika i kulture. Mešanje ovih grupa nastavljeno je i u bronzanom dobu, i u srednjem veku, prvo dolaskom tračko–ilirske konjaničke elite iz ukrajinskih stepa na Balkan oko 1800. godina p. n. e., a potom i dolaskom Mikenjana oko 1600. godina p. n. e. Dolaskom arijevske elite, oličene u R1a konjanicima, i njenim mešanjem sa starosedeocima–zemljoradnicima, I2 ljudima, formirani su Protoiliri i Prototračani (Maciamo Hay, Eupedija). Ovo mešanje se ogleda i u načinu sahranjivanja koji donose R1a ljudi, sahranjivanje pod kurgane-humke, gde su sahranjivani vladari R1a ljudi, dok su se lokalci (Dinarci) i dalje spaljivali (David Anthony). R1a genetika pronađena je u skeletu iz tračke grobnice u Bugarskoj, za koji se smatra da datira iz oko 1700. godine p. n. e. čime je nepobitno potvrđena pripadnost tračkog naroda slovensko-srpskom korpusu (Trački jezik i zvanično pripada satem jezičkoj grupi zajedno sa slovenskim i iranskim jezicima). Nakon ovih nalaza prestalo je svako testiranja antičkih skleta sa Balkana, jer bi svaki dalji nalaz diskreditovao postojeće teorije zvanične nauke. Migracija od Balkana ka istoku Evrope i od istočne Evrope ka Balkanu, a putem kojih se širila i genetika, bilo je uvek još od kamenog doba. Ove migracije su zabeležene i u genetici i u arheologiji, pa tako u Srbiji postoje arheološki i genetski ostaci konjaničkih kultura južne Rusije(R1a genetika), dok u Rusiji imamo ostatke Vinčanaca, Ilira i Srba. Prema tome, formiranje slovenskog etnosa kroz interakciju srodnih plemena je bio proces koji je trajao više milenijuma. Neosporno je da je doseljavanja Slovena na Balkan bilo tokom 6. i 7. veka, ali uglavnom u vidu manjih grupa vojne elite koja je uspostavila vlast nad srodnim ilirskim plemenima nakon kraha rimske države. Ovu tvrdnju potkrepljuju i genetska istraživanja, jer je kod Srba raznolikost R1a grana veća nego u celom svetu, što znači da je Balkan bio mesto dolaska mnogih Istočnih i Zapadnih Slovena još od kamenog doba (nosioci R1a genetike), budući da je svaka grupacija koja se tu doseljavala donela svoju podgranu R1a, dok su se ka istočnoj evropi selili dinarci I2 ljudi (I2a dinarik severni, I2b). Kod Srba se mogu naći sve glavne grane slovenske R1a i njihove podgupe: R1 Z-284 genetika prisutna kod Istočnih Slovena; R1a- M-458 prisutna kod Zapadnih Slovena; R1a Z-93/94 prisutna kod iranskih naroda; R1a- Z-280 vezana za baltičke Slovene. Ova raznolikost se može objasniti samo malobrojnim migracijama slovenskih vojnih elita sa severa ka Balkanu kroz nekoliko milenijuma, nikako jednom velikom migracijom iz srednjeg veka. Da su se Srbi doselili iz Poljske imali bi dominantunu R1a M-458 granu, a da su došli iz Ukrajine R1a-Z-284. Međutim, kako je kod Srba prisutna mešavina slovenskih R1a podgrana (sveukupno 20 % srpske genetike, i preko 10 različitih grana), a skoro potpuna homogenost I2 grana (sveukupno 40% stanovništva) značilo da se verovatno tokom zadnjih 7500 godina na Balkan doselilo svega 20 % Istočnih i Zapadnih Slovena. Za razliku od R1a, I2 haplogrupa je bez velikog broja podgrana, što ukazuje na to da njeni nosioci nisu migrirali u većoj meri, odnosno nisu dolazili sa drugih područja već je oduvek kao takva prisutna na Balkanu. Da je zvanična teorija o doseljavanju Srba iz Ukrajine ili Poljske u potpunosti validna, na Balkanu bi se našle i grane koje su prisutne na područjima Ukrajine ili Poljske, što nije slučaj. Pored toga, na Balkanu nisu značajno pronađene druge haplogrupe karakteristične za Poljake ili Ruse, na primer N2 haplogrupa koje u Rusiji ima 20%, a kod Srba je nepostojeća, a moralo bi je biti u nekoj meri i u Srbiji da su se Srbi doseljavali sa prostora Rusije u srednjem veku. Grane koje se mogu vezati za 6. i 7. vek i područje Poljske, gde se nalazilo Kraljevstvo Lužičkih Srba koje je bilo pod vlašću kneza Dervana čiji je sin, po istorijskim izvorima došao na Balkan su: R1a-M-458 L1029, R1a-Z-280 L1280, R1a-Z-280 YP4278. Suma procenata svih ovih grana ne prelazi 5% sveopuhvatne srpske očinske genetike. Iz navedenog se nameće zaključak da je tokom 6. i 7. veka sa područja Poljske na Balkan mogao doći manji broj ljudi, ne više od 5-7 % sveobuhvatnog srpsog stanovništva(R1a M-458 L1029 , R1a Z-280 L1280, I2b). Ovi podaci su i u skaldu sa arheološkim i antorpolopkim ostatcima, i istraživanjem pokojnog istoričara Tibora Živkovića po kome je na Balkan tokom seobe naroda došlo svega 2% stanovništva, vojna elita koja je organizovala vlast nakon sloma rimske države. Slika 4 – Genetski nalazi sa Balkana iz perioda Bronzanog doba (2000-1700. p.n.e.) Nakon poslednjeg rezultata dobijenog analizom skeleta iz tračke grobnice gde je potvrđena slovenska, R1a genetika, kod Tračana i srpska I2a kod panonskih Ilira u Mađarskoj, od 2017. g. nijedan genetski rezultat sa prostora Balkana nije objavljen. Tezu da su bronzanodopski narodi Balkana, Iliri i Tračani, srpsko-slovenske genetike, dokazuju nalazi sa Balkana iz perioda od 2200-1700. p. n. e, gde je 60% skeleta pripadalo mešavini slovenske I2a i R1a haplogrupe. Rezultati poslednjih testiranja skeleta iz Viminacijuma, gde se nalazi najveći broj skeletnih ostataka iz perioda Rima u celoj Evropi, nisu objavljeni, iako je objavljivanje najavljeno još za 2017. godinu. Sumnju još budi i to što je nakon ovih testiranja na čelo projekta za genetiku došao Nemac. Uz to, prema navodima pokojnog doktora arheologije, Đorđa Jankovića, sadašnji rukovodilac projekta ,,Viminacijum“ i tadašnji direktor Arheološkog instiututa u Beogradu (M.K.) zabranio je knjigu „Srpske Gromile“ profesora Jankovića, koja arheološki dokazuje prisustvo Srba u antici na ovim prostorima. M.K. je zahtevao da se knjiga zabrani jer „truje srpske studente“, a ujedno je i organizovao „suđenje“ Jankovuću na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Ne može se ni očekivati konačno objavljivanje rezultata DNK antičkih skeleta iz Viminacijuma, ukoliko se rezultati ne slažu sa viđenjem rukovodilaca projekta koji brane zvaničnu teoriju o doseljavanju. Isti slučaj prikrivanja DNK nalaza je i sa skeletnim uzorcima Dardanaca sa Juga Srbije, iz okoline Vranja, koji nikada nisu objavljeni, ali iz nezvaničnih izvora se saznaje da su današnji Vranjanaci genetski bliski nekadašnjim Dardancima. Srpski DNK projekat je sproveo posebnu akciju testiranja stanovnika Svrljiga jer je po svim procenama stanovništvo Svrljiga ostalo u najvećoj meri izolovano još od antike. Po procenama srpskih istraživača, u Svrljigu bi se našao konačan dokaz o autohtonosti Albanaca tj. dominantnositi E1b i J2, albanskih grana, kod Ilira. Međutim, rezultati su pokazali suprotno, jer je u Svrljigu zabeležen najveći procenat I2 genetike u Srbiji od 50%. Treba naglasiti da su I2 grane zastupljene i sa do 70% u nekim planinskim i izolovanim područjima Balkana, kao npr. u planinama Hercegovine. U Bosni koja je brdovita i nepristupačna, procenat I2 genetike je preko 50%, a R1a oko 20%, pa su stoga Bosanci i najbliži antičkim Ilirima. Treba navesti i zaključak Ivanović Božane iz rada „Antrogeneza i adaptacija Crnogoraca“, koji se bavi antopološkom analizom stanovništva Crne Gore od praistorije do danas, kako bi se uočio kontinuitet dinarskog stanovništva Balkana, čije su se antropološke karakteristike najbolje sačuvale u izolovanim srpskim zemljama kao što su Bosna, Crna Gora i Hercegovina: „Crnogorci su sa stanovišta fizičke antopologije smatrani najtipičnijim predstavnicima dinarske rase. Preistorjiski paleoantropološki materijal iz Crne Gore (Petrovići kod Nikšića i Mijele kod Bara) svrstan u period kraja bronzanog i početak gvozdenog doba (X – VI vek p.n.e.) po masivnosti skeleta, brahikraniji i nekim parametrima lica, pokazuje genetičku povezanost sa mezolitskim i ranoeolitskim stanovništvom iz basena Dunava…. Antopološki kompleks svojstven za stanovništvo gvozdenog doba pokazuje sličnost i može se povući genetička povezanost sa srednjovekovnim skeletnim materijalom sa Cetinja, a preko njega sa savremenim stanovništvom Crne Gore“. Slika 5 – Izjava dr. Đorđa Jankovića kao odgovor na napad akademske zajednice nakon izdavanje knjige „Srpske gromile“, koja dokazuje prisutnost Srba na prostorima današnje Srbije za vreme rimske vladavine. Slika 6 – Rasprostranjenost slovenske haplogrupe R1a (Zapadni i Istočni Sloveni). Rasprostranjenost R1a haplogrupe se poklapa sa rasprostranjenošću I2a haplogrupe, što bi moglo značiti da su u vremenu ekpanzije ka Bliskom istoku već bili formirani kao etnička celina. Nalazi R1a genetike u Severnoj Africi su ostaci Vandala, te je ovo još jedna potvrda slovenskog porekla vandalskog plemena, dok su ostaci R1a u Španiji deo Gota. Zastupljenost R1a od 2.5 % u Egiptu je verovatno ostatak arijevskog naroda Hiksa, dok je izuzetno visok procenat ove haplogrupe u Turskoj, zajedno sa I2 grupom, ostatak Hetita. Prisustvo R1a grupe u Skandinaviji proteže se još od bakarnog doba i kulture borbenih sekira. Slovenski etnos je imao veliki udeo u formiranju vikinških naroda. Posebno je zanimljiv nalaz visokog procenta R1a genetike u libijskim planinama i ne mogu se objasniti drugačije do kao ostaci vandalskih ratnika koji su osvojili ove prostore od Rimljana. *6% R1b haplogrupe. Procenat ove haplogrupe je, u poređenju sa drugim evropskim državama, najniži u Srbiji. Prapostojbina R1b ljudi je u Sibiru, ali je oko 7000. godina p. n. e. formirala takozvanu Samara kulturu u južnoj Ukrajini, potom Srednji Stog kulturu 4500-3500. godine p. n. e. i na kraju Jamnaja kulturu 3300-2600. godina p. n. e.. Ove kulture su bile stočarske, lovačke i konjaničke. Prvi upad R1b ljudi u Evropu vezuje se za 4200. godina p. n. e. (Karlos Kvejls, Dejvid Antoni) kada su uništili vinčansku civilizaciju u potrazi za plemenitim metalima i ženama. Nakon ove provale, središte njihove države se pomera ka Rumuniji, gde su obitavali sve do oko 2800. godine p. n. e. kada su izvršili masovnu migraciju ka Evropi, koja se završila potpunom zamenom stanovništva Centralne i Zapadne Evrope. Međutim, njihov upad je pratilo uzimanje lokalnih žena, pa je današnja majčinska genetika svih zapadnoevropskih naroda i dalje pretežno staroevropska tj. starosedelačka (mtDNK U2, U5, H5, H6 itd). Po majčinskoj liniji svi Germani su rođaci Srbima (Slovenima) i drugim Balkancima. Od ovih naroda (R1b) su se kasnije razvili Germani, Kelti, Italici-Rimljani. Kod Srba je udeo od 6% ove haplogrupe ostatak Rimljana, Kelta, Sasa i Nemaca iz Vojvodine. Slika 7 – Prvobitno poreklo R1b ljudi, današnjih zapadnoevropskih naroda, je centralnoazijska stepa, gde su se do danas održali kao deo Uzbeka, Kirgiza i Turkmena, ali i drugih stepskih naroda. Njihovo prisustvo u Evropi je rezultat pomeranja stanovništva oko 2800. Godine p.n.e, dok se njihovo prisustvo u Maloj Aziji može povezati sa širenjem turkmenskih naroda, između ostalog i Turaka. Prisustvo R1b na prostoru Mesopotamije je ostatak asirske genetike, koja je verovatno imala jaku R1b komponentu. Prisustvo R1b genetike u Africi se vezuje za drevnu Migraciju oko 2000.g.pne. iz pravca Bliskog Istoka ka Egiptu, a potom ka Španiji. Egipatski faraoni Tutankamon, Akhenaten i Amenhotep III su nosili R1b genetiku. * 2.5 % G haplogrupe. Ova grupa je poreklom sa Kavkaza, a u Evropu je došla za vreme vinčanske kulture kada se izmešala sa Vinčancima i postala bitan deo ove kulture. Može se naći širom Evrope, gde se širila kretanjem zajedno sa I2 ljudima nakon povlačenja glečera krajem ledenog doba. Međutim, nosioci obe grupe su stradali tokom invazije Protogermano-Kelta, ali se širom Evrope mogu naći u malim procentima, od 2-5%. Na teritoriji Srbije iz perioda Vinče nađeno je samo 3 skeleta, svi G2 haplogrupe. Nepostojanje skeletnih ostataka i grobalja je dokaz da su Vinčanaci spaljivali mrtve. Pronađeni ostaci skeleta mogu svedočiti o tome da je reč o došljacima sa Kavkaza koji su sahranjivali svoje mrtve, za razliku od starosedelaca koji su svoje mrtve spaljivali. I pored toga što na vinčanskim lokalitetima, kod malog broja pronađenih skeleta nije nađena I2 grana, vrlo je verovatno da su Vinčanci poput Lepenaca takođe bili I2 ljudi na osnovu toga što je I2 genetika nađena širom Evrope u kulturama koje su prethodile vinčanskoj kulturi, a naročito u skulturama koje su proistekle iz Vinče. Tako su većina nalaza badenske, tripoljkse, Sesklo kulture i kulture Okruglih anfora, I2 genetike, sa prisustvom G2 genetike, ali u manjoj meri. Sardinjani su narod koji je u nauci prihvaćen ako autohtono evropski. DNK analiza današnjih Sardinjana, ima oko 40% I2 haplogrupe i 8.5 G2 haplogrupe (može se smatrati da je udeo G2 grupe među Vinčancima realno bio imeđu 10-15 %). Po autosomalnoj genetici, koja računa sveobuhvatno majčinsko i očinsko poreklo, Sardinjani su 95% autohtoni evropski narod (naučno priznati za razliku od Srba). I pored toga što još uvek nema podataka za autosomalnu (sveoubuhvatnu) genetiku stanovnika Srbije, zna se da poseduju isti procenat I2a staroevrspske genetike (oko 40%) i zajedničko vinčansko poreklo, stoga i autohtonost Srba u Evopi ne može biti osporena, a da se time ne ospori autohtonost Sardinjana. Slika 8 – Genetska rasprostranjenost u Evropi oko 2000.g.pne. nakon invazije R1b ljudi – protogermano-kelta. Većina Evrope i dalje ima prisutnu I2 granu u velikoj meri, međutim njeno istrebljivanje i zamena R1b stanovništvom je u toku. *9% J2 haplogrupe. U odnosu na ostatak Evrope, procenat ove grupa je rekordno nizak u centralnoj Srbiji. Njeno poreklo je bliskoistočno i može se vezati za semitske narode. Danas je najprisutnija među Arapima, ali je u naročito velikom procentu zastupljena po čitavom Bliskom Istoku, Centralnoj Anadoliji, Kavkazu. Deo ove haplogrupe je prisutan i kod turkmenskih naroda azijskih stepa. U Evropu su nosioci ove grupe verovatno došli tokom bronzanog doba, iz Male Azije, ali i iz Ukrajine budući da je J2 genetika bila pristutna i kod Arijevaca. Prvi nalaz je sa hrvatskog primorja, iz oko 1700. godine p. n. e., ali predstavlja podgrupu J2 koja ne deli sličnost sa današnjim Grcima i Albancima, te može biti ostatak genetike kritskih trgovaca ili Arijevaca. Jedna podgrana J2 istorijski se može povezati sa Huritima koji su u Evropu provalili u bronzanom dobu i verovatno su daleki preci dela današnjih Grka, dok je druga grupacija ove haplogrupe došla u Evropu tek nakon antike, posle 1200. godine p. n. e. tj Trojanskog rata i provale Naroda sa mora. Ovu grupu pored Grka imali su i Rimljani kao drugu dominantnu grupu pored R1b, zbog toga se može, u neku ruku, i smatrati istinitom tvrdnja Miloša S. Milojevića da su Grci i Rimljani potomci egipatskih (E1b) i asirskih hordi (J2). Ovo se i poklapa sa tvrdnjama Martina Bernala, koji je u tri toma knjge ,,Crna Atina“ izneo pisane i arheološke izvore koji potvrđuju afričko tj. bliskoistočno poreklo Grka (E1b+J2). Dokaz da su Albanci delom sa Kavkaza pruža i genetika, jer je jedan albanski podmarker J2 grupe, zajedno sa jednim albanskim podmarkerom R1b haplogrupe nađen samo još na Kavkazu. Kod Srba je prisutnost ove grupe od 9 % ostatak Arijevaca, Rimljana, Grka, Vizantinaca, ali i Albanaca. U računicu se mora uzeti i veliki procenat albanskog stanovništva sa Kosova, koji je doprineo udelu ove genetike u Srbiji. Ova grupa je poprilično retka u centralnoj Srbiji i Bosni. Bratska grupa, J1, je u Srbiji prisutna sa samo 1%, verovatno preko Grka , Rimljana ili Jevreja. Slika 9 – J2 i J1 su grupe srodne I1 i I2 haplogrupi, ali je do njihovog odvajanja došlo pre oko 40 000 godina na prostoru Bliskog istoka, kada su I ljudi migrirali u Evropu. I ljudi su izvorni nosioci belog gena (Alley 1111T) dok to nije potvrđeno za J ljude. J ljudi su u Evropu ušli za vreme bronzanog doba i kasnije su od njih nastale kulture povezane sa Grcima, ali i Rimljanima. Njihov grleni jezik je karakterističan za Bliski istok i tek mešanjem sa jezikom staroevropljana (I2) i Arijevaca (R1a), grčki jezik poprima neke indoevropske jezičke karakteristike. *15 % E1b haplogrupe. Ova grupa je tipično afrička haplogrupa, zastupljena je širom Mediterana, pa se u literaturi naziva mediteranska. U Evropi je prvi put zabeležena kada je pronađena u Ukrajini, u skeletu iz vremena tripoljske kulture (oko 3000. godina p. n. e.) tako da je danas ima i među Istočnim Slovenima. Masovnija migracija E1b ljudi iz Male Azije i preko Mediterana usledila je tek tokom bronzanog doba, i kasnije tokom antike za vreme intenzivnijeg dolaska Grka (1200-600. godine p. n. e.). Rasprostranjenosti grupe širom Evrope doprinela je grčka kolonizacija, jer je kod Grka imala najveći udeo, ali i rimska osvajanja, budući da je kod Rimljana bila na trećem mestu po zastupljenosti. Albanci i Kosovski Albanci imaju izuzetno veliki procenat ove grupe, kao rezultat nagle demografske ekspanzije u poslednjem veku. Treba naglasiti da je ova grupa u nekoj meri bila prisutna i kod Ilira, Tračana i Dardanaca, verovatno na trećem mestu po zastupljenosti, kao što je danas situacija i kod Srba.. Međutim, nosioci ove grupe Srbima nisu preneli svoj jezik i kulturu, već su se asimilovali u lokalno srpsko-ilirsko-slovensko stanovništvo. Kod Srba je ova grupa delom ostatak Grka, Rimljana, Kosovskoh Albanaca i delom jedan od elemenata koji je sačinjavao genetiku Ilira, kao što danas čini i deo genetike Srba. Ipak, najsrodnija grana današnjoj E1b V13 haplogrupi je E1b V12 koja je zastupljena u Egiptu, a zajedničko poreklo im je iz Etiopije. Na osnovu ovih činjenica nikako se ne može sporiti egipatsko-afričko poreklo E1b haplogrupe, a time ni daleko poreklo Grka. Slika 10 – Genetska rasprostanjenost E1b haplogrupe. Tvrdnja Društva srpkih rodoslovaca i Srpskog DNK projekta da su starosedeoci Balkana bili nosici R1b (Germani), E1b i J2( Albanci i Grci) genetike je neodrživa. Neosnovano je tvrditi da su starosedeoci Balkana bili nosioci E1b haplogrupe kao dominantne, jer ova grupa na Balkanu nije pronađena ni u jednom skeletu iz kamenog doba, bronzanog doba, antike i srednjeg veka. Na osnovu čega se onda može tvrditi da su Albanci starosedeci, a E1b haplogrupa autohtona u Evropi? Kako je održiva tvrdnja da su Iliri bili nosioci R1b i E1b grupe, ako je potvrđeno da je R1b grupa mongoloidnog porekla, a E1b afričkog? Kako je moguće tvrditi da su starosedeoci govorili jezikom R1b, E1b, J2 haplogrupe, kada jezik R1b haplogrupe spada u kentum jezičku grupu, J2 jezici u semitsku, a E1b afričko- berbersku? Ilirsko-tračko –dački jezik je u nauci prihvaćen kao jezik satem jezičke grupe, zajedno sa slovenskim, iranskim i arijevskim jezicima, koji pak spadaju u I2-R1a haplogrupe(Renfrew C.). Iliri, po antropološkim nalazima, mahom imaju dinarske antopološke karakteristike, koje se pokapaju sa rasporstanjenošću I hapologrupe, dok su J2 ljudi Mediteranci, a R1b Alpidi i Atlantci. Na osnovu DNK analiza, jezičkih, etnoloških i antropoloških ostataka ne postoji ni najmanja osnova za tvrdnju da su Albanci (E1b+J2 grupa), ili pak Germano-Kelti (R1b grupa) starosedeoci Evrope, a ponajmanje Balkana, već osvajači. Iznošenje ovakvih tvrdnji od strane jedne zvanične organizacije (Srpski DNK pojekat) samo je pokazatelj kulturno-naučne okupacije srpske države. Ovakve tvrdnje mogu uticati na degradaciju srpske nacionalne svesti, nametanje osećaja niže vrednosti, ali i doprineti stvaranju političko-istorijskog legitimiteta otimanja Kosova, kao i pripremanju terena za prihvatanje migranata. Bliskoistočni migranti su, uglavnom, nosioci afričke (E1b) i semitske (J2) genetike, a za opravdavanje njihovog naseljavanja na područje Balkana lako se mogu upotrebiti tvrdnje srpske zvanične nauke, po kojima su starosedeoci Balkana nosili J2 i E1b genetiku, iako rezultati genetskih istraživanja u svetu dokazuju suprotno. N *2.5% N2 haplogrupe. Ova haplogrupa nije direktno povezana sa N1 (mađarskom, avarskom) haplogrupom koje kod Srba nema u značajnom procentu, već su joj današnji najbliži srodnici pripadnici iz sibirskih plemena. N2 grupa je, verovatno, kao lovačka grupa stigla na prostore današnje Srbije pre više od 10000 godina i tu se održala do danas. Prisustvo ove grupe je još jedan dokaz autohtonosti Srba na ovim prostorima, jer je, iako u niskom procentu, uspela da preživi od kamenog doba do danas na istom prostoru i pored mnogih stradanja i genocida koji su zadesili balkansko stanovništvo u dalekoj prošlosti. To bi značilo da više od 7000 godina niko u potpunosti nije uspeo da istrebi starosedeoce sa prostora Balkana i da je stanovništvo kroz istoriju održalo izvornu genetiku. Teorija da su nosioci I2 haplogrupe istrebljeni sa Balkana u kamenom dobu, pa se ponovo vratili na iste prostore u srednjem veku (dolaskom Slovena) ne predstavlja validnu i realnu tvrdnju. Slika 11 – Genetska rasprostranjenost 117 g. nove ere. I2 haplogrupa se i dalje može naći sporadično širom Evrope u malim izolovanim područijma u Španiji, francuskoj Bretanji, Škotskoj, Irskoj, Nemačkoj. Njeno glavno prisustvo je i dalje na Balkanu kao dominante grupe među Ilirima, Tračanima, Sarmatima. R1a haplogrupa obuhvata ceo prostor istočne Evrope i prisutna je kod svih slovenskih plemena, Skita, Sarmata, Tračana, ali i kod Gota i Vandala, što govori u prilog slovenskog porekla ovih plemena. Radi boljeg razumevanja, potrebno je ukratko se osvrnuti i na DNK povezanost Srba sa drugim narodima po očinskim linijama. Po svim mapama i podacima vrlo je jasno uočljivo da balkanski narodi (dominantno I2a) predstavljaju posebno izdvojenu genetsku mešavinu i kao takvi se jasno razlikuju od drugih genetskih celina: Zapada Evrope (dominantno R1b), Skandinavije (dominantno I1), Istočne Evope (dominantno R1a), Južne Evrope – Grčka, Albanija, Italija (E1b+J2). Balkan je po genetskoj strukturi stanovništva najbliži Istočnoj Evropi, ali su razlike isuviše velike da bi se na bilo koji način izvelo njihovo zajedničko poreklo, već je u pitanju mešanje R1a genetike (istočnoslovenske) i I2a genetike (balkanske) kroz milenijume. Iz ovog genetskog mešanja stvorena je i jedna nova kulturno–jezička grupa – Sloveni. Nameće se pitanje ko su onda Srbi? Genetski, Srbi su najsličniji okolnim narodima: Hrvatima, Makedoncima, Rumunima, Bosancima. Zbog genetske sličnosti, tj. minimalnih razlika u genetici, ovi narodi čine jednu genetsku celinu. Međutim, genetska razlika između Srba i Istočnih i Zapadnih Slovena je više nego očigledna. Da su Srbi došli iz Rusije na Balkan bi doneli i genetske podgupe specifične za prostor sa koga dolaze (npr. N1 grupu koje kod Rusa ima 20 %), što nije slučaj. Međutim, ako se uzme u obѕir duhovna dimenzija srpskog bića, svi Sloveni su bliski Srbima. Ime SRBI se sreće širom Evope i Azije, a po tvrdnjama lingvista koji su se bavli ovim problemom znači SRODNIK. Srbin (srodnik) je onaj s kim se deli jezik i kultura, a te kulturne obrasce možemo naći sve do Idije. Međutim, u nekom užem krugu, genetskom, antropološkom i kulturnom, Srbi se prostiru dokle se slavi slava i poštuje kult predaka, što je odlika starih naroda Balkana još od najstarije evropske kulture, Lepenskog Vira. Do pre par vekova slave su se slavile u raznim varijantama (seoska slava, krsna, kućna, svetac zaštitnik) i u severnoj Albaniji, severnoj Grčkoj, Makedoniji, bugarskom Šopluku, BiH, Crnoj Gori, Hrvatskoj, Rumuniji, Moldaviji, Mađarskoj i u delovima Češke. Na žalost kult predaka i slave je u punom obliku ostao samo još u Srbiji, a tendencije da se i još više ograniče i dalje postoje. Slika 12 – Genetska rasprostranjenost haplogrupa u srednjem veku, 1227. godine. I2a haplogrupa je i dalje prisutna na Balkanu kao najdominantnija, dok je R1a u istočnoj Evropi. Na osnovu prezentovanih mapa i DNK rezultata možemo videti da veća DNK razmeštanja i velike zamene stanovništva se nisu dogodile u Evropi od Kamenog doba i da je genetska teritorijalna raspodeljenost u manjoj ili većoj meri ista kroz celu zabeleženu istoriju. Što dovodi do zaključka da masovnih migracija nije bilo ni u bronzanom dobu, ni u antici ni u srednjem veku. Tvrdnja da su Srbi poreklom nemačko pleme, izneta na sajtu Društva srpskih rodoslovaca, nema naučnih osnova. Name, radi se o tome da je nemoguće ukopiti teoriju o doseljavanju Slovena, izniklih u 3. i 4. veku u močvarama Ukrajine, sa realnim genetskim, antopološkim i arheološkim podacima. Održanje teorije da su Sloveni neistorijski narod, koji nema veze ni sa jednim drugim narodom sa istorijske pozornice postaje takav problem da je za potkrepljivanje ove teorije neophodo tvrditi da su Srbi nemačko pleme. Problem za bečko-berlinsku školu predstavljaju genetska istraživanja kao egzaktni dokaz autohtonosti i arijevskog porekla naroda Balkana, te prenebegavanje ovih istraživanja zahteva čitav niz suludih teorija koje se mogu čuti svakodnevno. Neke od neistina koje se spominju su: Srbi su mlad narod nastao pre 1800 godina, Srbi su nastali iza Krapata između Moldavije i Ukrajine, Srbi su se naselili na Balkan i proterali Vlahe i Albance, današnji Srbi su 50% potomci starosedeoca i 50% Slovena, Srbi su potomci nemačkog plemena Bastarna… Kao što se može videti, sve ove teorije su međusobno suprotstavljene, što prirodno izaziva sumnju u istinitost i političku uslovljenost podataka. Zašto se krade srpska istorija tvrdnjama da su Srbi Nemci? Teorija Rodoslovaca i istraživača Srpskog DNK projekta po kojoj su Srbi nemačko pleme, pokušava da objasni postojanje staroevropske I2 genetike među Srbima, koju vezuju za Nemce. Prirodno je zapitati se zbog čega je važna pripadnost dinarskoj (I2) genetici koju mnogi narodi svojataju. Odgovor je jednostavan, I genetika je izvorna evropska genetika, a njeni nosioci predstavljaju većinsku evropsku populaciju od oko 35000. godina p. n. e. sve do 2800. godina p. n. e. kada u Evropu dolaze takozvani Indoevropljani i mešaju se sa starosedeocima (Seguin-Orlando). Prema genetici, Indoevropljani nisu bili prvi u Evropi, ni donosioci kulture. Nisu bili ni većinsko stanovništvo Evrope, pa čak ni beli narod, već mongoloidi. Teorija o Indoevropljanima koja je nastala još u 19. veku, a koja se još uči u školama NIJE TAČNA! Indoevropljani nisu jedan narod koji se diferencirao na Germane, Kelte, Italike, Skandinavce, Slovene, Grke… Idnoevropljani kao takvi nisu postojali, već kao kulturna grupa Jamnaja iz južne Rusije, stepskih azijskih karakteristika koja je prilikom invazije u Evropu u sebe apsorbovala veliki deo autohtone evropske populacije i tako zadobila karakteristike koje će se kasnije manifestovati kod budućih evropskih naroda Germana, Kelta, Slovena, Grka itd. Postojali su samo stepski stočari Jamnaja kulture sa prostora južne Ukrajine i Rusije, podeljeni u južnu grupu R1b, Pragermano-Kelte, i severnu grupu R1a ljude od kojih su kasnije, mešanjem sa starosedeocima, Dinarcima, I2 ljudima, nastali Prarusi (Prapoljaci) i dr.. Ovi stočarski narodi su prvobitno formirani u periodu od pre oko 25 000 godina u Sibiru i odvojili se od svojih srodnika Protomongola (ljudi Ku haplogrupe) i Ugrofinaca (N haplogrupe). Oko 8000. godina p. n. e. „R1a i R1b“ narodi naseljavaju prostor južne Ukrajine i sve do mešanja sa evropskim starosedeocima (I2-I1) oko 3500. godine godina p. n. e. ne poseduju evropoidne antropološke karakteristike, ni gen koji sa sobom nosi belu put, svetle oči i kosu (Alley 1111T). Nalazi skeleta iz najstarijeg perioda Jamnaje kulture potvrđuju njihovo mongoloidno poreklo i karakteristike (Maciamo Hay, Olalde I.) Nosioci najstarije evropske genetike (I2a), koja je na prostorima Evrope prisutna više od 35 000 godina, su dominantno Srbi, ali i ostali Balkanci (takođe i I1 ljudi, većinom Skandinavci). Gen koji je pronađen u skeletu pripadnika kulture Lepenskog Vira (I2a P-37), danas čini 40% očinske genetike (I2a CTS10228) i 70% majčinske (U i H) genetike dnašnjih Srba, koji najverovatnije vode poreklo od roda istog Lepenca koji je tu živeo pre više od 8000 godina. Rezulatati ispitivanja genetike Lepenaca su dali 17 genetskih uzoraka iz skeleta (Srpski DNK projekat) od kojih 11 sa I2a genetikom (60%), među njima jedan nosilac I2a P-37 haplogrupe, predačke linije današnjih Srba, ali i ostalih Slovena. Radi se o prapretku (rođaku) Srba čija je linija preživela genocide koji su trajali, u više navrata, od 4200. godine p. n. e. do 2800. godine p. n. e. Genocida je bilo i u kasnijim periodima, a traju do danas. Po arheološkim (Dejvid Antoni) i genetskim (Karlos Kvejls) istraživanjima, pohode Pragermano-Kelta preživeo je tek svaki 17. muškarac Balkana, centralne i zapadne Evrope, dok su žene otete i sa njima izrođeno novo potomstvo. Da je u periodu nakon osvajanja Pragermano–Kelta došlo do mešanja muškaraca osvajača i žena starosedelaca potvrđuje i materinska genetika, ali i sveobuhvatna genetika evropskog stanovništva. Po materinskoj liniji 60-80% svih evropskih naroda pripada starosedeocima Evrope tj. ženama I2 ljudi, tj. Dinaraca (H3,H4,H5,U2,U5 podgrupa), a svega 5-10% materinskih grana pripada haplogrupi W koja se vezuje za žene R1a i R1b ljudi. W majčinska genetika je isto što i R1b očinska genetika, ali ona nigde u Evropi nije prisutna više od 10%, što znači da su došljaci, Pragermano-Kelti, došli kao vojnička grupa koja je za svoje žene uzela žene starosedelaca-Prasrpkinje. Autohtonost Srba i ostalih Slovena na području Evrope, kroz celu istoriju, potvrđuje i ruska genetičarka Sikorska u članku „Istorija Slovena saznata na osnovu potpunih mitohondrijskih sekvenci“. Sikorska navodi da su materinske haplogurpe svojstvene Slovenima (H5a1f, H5a2, H5a1r, H5a1s, H5b4, H5e1a, H5u1, H5a1a1, H6a1a, U2) prisutne na tlu Evrope bar 16 000 godina, tj. od zadnjeg Glacialnog maksimuma. Kada se posmatra autosomalna (sveobuhvatna) genetika stanovništva, vidi se da je većina evropskih naroda sa minimum 60% starosedelačke genetike. To bi značilo da su osvajači uzimali veliki broj žena (i po nekoliko žena na jednog muškarca) i da je već naredna generacija nosila bar 50% gena došljaka i 50% gena evropskih starosedelaca. Danas se, na osnovu autosomalne genetike, vidi da su Sardinjani, koji poput ostalih Balkanaca imaju visok procenat izvorne I2 genetike, starosedeoci Evrope sa 95 % sveobuhvatne genetike(očinska+majčinska), Hrvati oko 70 %, Englezi i Francuzi oko 60 %. Za Srbe nema konkretnih podataka, te se može samo pretpostavljati da su srpski rezultati negde između 75 i 85 % za starosedelačku genetiku. Međutim, mora se naglastiti da neki narod ima onoliko starosedelačke krvi koliko u sebi ima genetike vezane za haplogrupu I, koja je danas najdominantnija kod balkanskih naroda i Sardinjana, tj najviše kod Srba (Hercegovci i Srbi iz šumskih i nepristupačnih područja). Nastanak svih evropskih naroda se, u zvaničnoj nauci, objašnjava mešanjem vojne, upravljačke elite Indoevropljana (R1a i R1b ljudi) i starosedelaca. Germani su, pak, nastali mešanjem R1b , I2b , I1 i R1a ljudi, Kelti mešanjem R1b i I2, Sloveni I2 i R1a, Skandinavci mešanjem I1, R1b i R1b, a najkasnije nastaju Italici (Rimljani) kao mešavina R1b, J2, E1b i Grci, kao mešavina starosedelaca (I2), Indoevropljana (R1a), Semita (J1, J2) i Afrikanaca (E1b). R1b ljudi su u Evropu upadali oko 4200. godine p. n. e. i 2800. godine p. n. e. kao osvajači koji su istrebljivali muške starosedeoce. Takođe na Balkan, oko 1200. godine p. n. e. upadaju Protokelti i dorska plemena. R1a ljudi se prvi put mirno mešaju sa starosedeocima oko 3500. godine p. n. e. u tripoljskoj kulturi (Rumunija-Ukrajina) i kulturi linearne keramike ( Poljska), a potom 1800-1600. godine p. n. e. dolaze na Balkan kao vladajuća elita koja se izmešala sa starosedeocima i tako stvorila prototračku i protoilirsku grupu (Soares P, Achilli A, Quiles C.). Oko 1600. godine p.n.e. R1a ljudi su se spustili ka Grčkoj (Mikenjani), a odatle su osvojili i Krit. Potvrda slovenskog porekla Miknjana došla je i u vidu autosomalnih DNK rezultata iz 2017. Kada je u skeletima Mikenjana nađeno 30 % stepske genetike tj. R1a (slovenske) (Iosif Lazaridis). Afričko stanovništvo (E1b) i Semiti (J1 i J2) u Evropu se u manjim grupama doseljavaju od bronzanog doba, kao Huriti, Grici i ostale grupe, dok se njihov jezički i kulturni upliv osetio tek nakon mračnog doba antike tj. nakon 1200. godine p. n. e. Slika 13 – Mapa sa prikazom pravca prodiranja R1b ljudi, Protogermano-Kelta, u Evropu. Sve evropske kulture do momenta dolaska osvajača bivaju sačinjene od I2, I1 i G2 ljudi koji su zajedno činili ujedinjenu, mirnu vinčansku Evropu. Slika 14 – Prodor R1b ljudi ka Evropi. U istočnoj Evropi je cvetala kultura linearne keramike (Corded Ware) čiji su predstavnici R1a i I2 ljudi, od nje se u bronzanom dobu razvila lužička kultura, kao prethodnica slovenske praško–korčevačke kulture, od koje će nastati Istočni i Zapadni Sloveni. U to vreme, tripoljska kultura, sačinjena od I2 i R1a ljudi tj. Slovena, još uvek je postojala u južnoj Ukrajini i iz nje je nastala arijevska kultura nakon 2000. godine p. n. e. Grčka je, takođe, na mapi označena kao prostor sa I2 i G2 vinčanskom genetikom, što znači da su drevni stanovnici Grčke, Pelazgi, bili istog porekla kao i većina današnjih Srba. Starosedeoci Evrope, I1 i I2 ljudi, uglavnom su bili zemljoradnički narod, čiji je bitan element kulture bilo spaljivanje pokojnika, što je bio običaj u Vinči, tripoljskoj kulturi, badenskoj grupi, linearnoj keramici, kulturi polja urni, lužičkoj kulturi, vilanova kulturi itd. Za razliku od starosedelaca, R1b osvajači su sahranjivani u grobove sa pogrebnim predmetima, dok su se R1a ljudi sahranjivali su pod velike zemljane humke-kurgane. Tračko, ilirsko, makedonsko, mikensko, arijevsko, skitsko-sarmatsko plemstvo je sahranjivano pod kurgane, što je i deo kulture R1a ljudi, Protoarijevaca, dok je običan narod na istim prostorima spaljivan sve do kasnog srednjeg veka kao ostatak starog vinčanskog verovanja (Gimbutas M.). Spaljivanje je drevni običaj Srba, zabeležen još u antici i srednjem veku, a iskorenio ga je tek Car Stefan Dušan. I2, dinarski, kulturni element kod današnjih Srba je slava, kult ognjišta, kult predaka, običaji vezani za prirodu, starobalkansku magiju i rituale, simbole, nošnju, pismo, kult Sunca (Lepenci su prvi narod na svetu koji je obožavao Sunce) dok su arijevske grupacije sa severa, oličene u R1a ljudima, dale mitove, kult ratnika, konjanika, jelena, vuka, grifona, epove, obrede, pesme, paganska božanstva. Slika 15 – Grafikon sa autosomalnom (sveobuhvatnom) genetikom evropskih naroda. Još uvek nema rezultata za Srbe. Zelenu liniju predstavljaju R1a i R1b ljudi; plavu I1 i I2; narandžastu I2 i J ( međutim, kako nema J skeletnih ostataka za ovaj period, pretpostavlja se da narandžastu liniju mogu činiti samo I2 ljudi tj. Dinarci). Kod svih germanskih naroda primećuje se visok procenat staroevropske genetike budući da su se ženili ženama starosedeoca, pa im je genetika po majci potpuno starovropska. Autosomalna (sveobuhvatna) genetika naroda Evrope deli se u 3 kategorije: Prve neolitske farmere(narandžasta boja na grafikonu), lovce-sakupljače (plava boja) i stočare (Zelena boja). Ispitivanja su pokazala da su neolitski farmeri,tj. prvi zemljoradnici sveta, bili ljudi pretežno I i J genetike koje su u dalekoj prošlosti, pre oko 40 000 godina, činile jednu genetsku grupu koja se diferencirala, kada su I ljudi došli iz Male Azije u Evropu(po zvaničnoj teoriji) ( Lazaridis I.). Međutim, ljudi I grupe su činili prvobitnu belačku populaciju sveta, jer je samo neolitskih skeleta sa I genetikom kao dominantnom, nađen i gen koji daje belu kompleksiju kože. Mešanjem sa I populacijom, došljačke populacije Evrope (R1a, R1b, E1b, J, G2) poprimaju beli gen (Alley 1111T). J1 i J2 haplogrupe su tamne (braon ) kompleksije i nemaju evropski beli gen (Alley 1111T). Jedini način primanja ovog gena je mešanjem sa izvorno evropskom belom populacijom, I ljudima (Dinarcima), stoga je nemoguće da Albanci, Grci, Germani, ili bilo koji drugi nosioci J2, R1b ili E1b haplogrupe budu beli, visoki Iliri i Tračani (Wilde S, Timpson). Da Protosrba (nosioca I2 genetike-Dinaraca) nije bilo na Balkanu i u Evorpi kada su pristigle R1a, R1b, J, E1b grupe ljudi, danas bi Evropljani bili žute, braon i crne boje kože. Ova tvrdnja nema veze sa rasističkom teorijom, već sa neospornim činjenicama po kojima Iliri, Tračani, Dačani, mogu biti nosioci samo I haplogrupe koju su nosili Dinarci, tj. Protosrbi. Svi skeletni nalazi Evropljana iz kamenog doba pripadaju I genetici, a prvi nalaz J genetike je tek iz 1700. godine p. n. e., sa Jadranskog primorja, pa se zaključuje da je većina stanovnika koji su na grafikonu obeleženi narandžastom bojom pre svega I2, dinarskog porekla. Plava boja predstavlja lovce-sakuljače zapadne Evrope za koje se, takođe, nalazima potvrdilo da pripadaju I2 i u manjoj meri I1 i G2 haplogrupi. Zelena boja predstavlja R1a i R1b ljude i označava ukupan udeo indoevropske genetike u sveobuhvatnoj genetici stanovnika Evrope. Kao što se može videti, statistika pokazuje da današnje stanovništvo Evrope nosi od 50% do 80 % staroevropske, autohtone genetike, što znači da su svi evropski narodi autohtoni u onoj meri u kojoj u sebi imaju ostatke I (vinčanske) genetike tj. koliko je visok stepen srodnosti i istovetnosti sa Srbima i Skandinavcima. Narod, naravno, ne čini samo određena genetika. Srbin je svaki stanovnik koji se oseća tako i baštini jezik i kulturu koja vuče korene sa ovih prostora još od kamenog doba. Međutim, počeci te kulture i jezika se moraju vezati za prve Evropljane (Dinarce, ljude I2 genetike), jer su oni primili sve došljake i podelili sa njima svoju kulturu i dostignuća, i tako kasnije stvorili narod pod imenom Srbi. Svaki Srbin sa R1b, J1, J2 ili E1b je po nekom dalekom muškom pretku doseljenik na ove prostore, ali po udelu sveobuhvatne genetike, bar 70% starosedelac-Srbin. Još jednom treba naglasiti da očinska genetika ne određuje narodnost, već je pokazatelj migracija. Kako bi se utvrdila narodnost, neophodno je uraditi autosomalnu genetiku po kojoj se vidi pravo poreklo i udeo genetike svih naroda koji su ostavili svoj trag na genetiku pojedinca. Po autosomalnoj genetici, Srbi imaju najviše poklapanja sa drugim balkanskim narodima, pre svega sa Hrvatima, Bosancima, Makedoncima i Rumunima. Genetske razlike između Srba i ostalih balkanskih naroda su minimalne, što svedoči o zajedničkom poreklu, ali i autohtonosti, jer se balkanska populacija u takozvanom klasterovanju-povezivanju tek na drugom stepenu srodnosti povezuje sa severnim Slovenima (Rusima, Poljacima itd.) , što pokazuje veze još iz kamenog doba, a ne iz srednjeg veka, iz perioda migracije. Ako se sagleda povezivanje bramanskih arijevskih kasti iz Indije danas, vidi se da su najbliže današnjem stanovništvu južne Ukrajine, što pokazuje njihove poreklo i veze sa Rusima i pored toga što je do odvajanja došlo pre 3600 godina. Sa druge strane, genetske razlike Srba i Rusa, koji navodno potiču iz istog etničkog korpusa nastalog u kasnoj antici, su velike i nemoguće ih je povezati u neko skorije srodstvo. Genetske veze Srba i Rusa datiraju još iz kamenog doba. Ove dve grupe naroda su se sjedinile i podarile Evropi jednu novu „slovensku“ kulturu. Stoga, metaforički, odnos Srba i Rusa nije odnos starijeg i mlađeg brata, već odnos muža i žene. Brak između pripadnika I2 i R1a populacija, prvi put se zadesio najverovatije pre 10 000 godina na području južne ukrajine,kada su na istom prostoru nađeni prvi skeletni ostaci obe grupe. Ovaj „brak“ se učvrstio zasigurno oko 3500 g.pne. dolaskom R1a stočara u tripoljsku civlizaciju na području Rumunije i Ukrajine i nastavio da traje uz sve spoljne poteškoće do danas(Ian Mc Donald). Najbliži Srbima su Hrvati i Rumuni sa preko 85 % poklapljanja očinskih genetika, a kada se radi o autosomalnom poklapanju, sličnosti su preko 90 %, što znači da se radi o istom narodu. Veze Srba sa Rumunima su još jedan dokaz autohtonosti. To bi značilo da, ako su Rumuni potomci Dačana,i Srbi su Dačani, ili pak, da su se Srbi i Rumuni doselili sa istog područja na prostore na kojima danas žive. U rumunskom jeziku ima samo slovenskih i latinkih reči. Da je na tom prostoru postojao neki zaseban dački narod, u jeziku bi se sačuvao bar jedan toponim ili jedna reč. Srednjovekovni vlaški i besarabijski vladarski dokumenti pisani su na slovensko-srpskom jeziku, a tadašnji narodnii jezik nije imao više od 30% latinskih reči. Nakon reforme iz 1862. godine koju su sproveli Francuzi, procenat latinskih reči u rumuskom jeziku porastao je na 50%, dok je danas on preko 70%, iako je toponimika većinom ostala slovenska. Latinski jezik u rumunskom jeziku ostatak je rimske administracije iz vremena rimske okupacije i kolonizacije, što se ogleda i u povećanom prisustvu R1b i J genetike kod Rumuna, za razliku od Srba. Slika 16 – Istraživanja ipsilon (Y) očinske genetike Srba i njeno poklapanje sa genetikom drugih evopskih naroda objavljeno na Eupediji. Prema istaživanju genetičara, na sajtu Eupedije objavljeni su rezulati genetskog poklapanja Srba sa drugim narodima po očinskoj genetici. Po ovom istraživanju, Srbima su sa oko 85% poklapanja najbliži Hrvati, Rumuni i Bosanci, zatim Crnogorci, Bugari, Makedonci i Moldavci. Oko 67% genetskog pokapanja sa Srbima imaju Mađari i Austrijanci, a Grci 59%. Rusi su Srbima udaljeniji, imaju 50% poklapanja, dok su im genetski najudaljeniji Irci i Finci sa samo 20%. Ovako visoko poklapanje sa evropskim narodima je dokaz srpske autohtonosti na prostorima Evrope od kamenog doba. Jedino se na taj način mogu objasniti sličnosti sa Grcima, Krićanima, Kipranima, Skandinavcima. Da su Srbi mlad narod, starosti svega 1800 godina , kao što smatraju istraživači Društva srpskih rodoslovaca i Srpskog DNK projekta, ne bi bilo moguće da Srbi dele genetsku sličnost sa kulturološki udaljenim eropskim narodima kao što su Kiprani, Šveđani, Sardinci. Rezultate istrašivanja evropskih istraživača dostupne na Eupediji jedino je moguće objasniti prisutnošću genetike na evropskim prostorima još pre migracija koje je posvedočila zvanična nauka, što i potvrđuju skeletni nalazi širom Evrope još iz ranog kamenog doba. Veća sličnost Srba i Grka, nego Srba i Rusa samo je još jedna potvrda prisutnosti Srba u Grčkoj od najstarijih vremena, dok je srodnost sa Rusima manja nego što se do sada smatralo. Treba naglasiti da se rasporstranjenost srpske očinske, ali i autosomalne genetike poklapa sa rasprostranjenošću vinčanske civilizacije i tripoljke kulture (Rumunija-Moldavija-Ukrajina) koja se na nju nadovezuje. Nalazi sa prostora koji je nekada obuhvatala tripoljska kultura pripadaju I2 (dinarskoj) genetici, dok kasniji nalazi pokazuju i prisustvo R1a genetike. Tako je oko 3500. godine p. n. e. postavljen temelj za stvaranje slovenskog i arijevskog naroda koji su ponikli baš sa tog prostora. Slika 17 – Skeletni nalazi sa prostora Evrope u periodu od 9500. godina p. n. e. do 6000. godina p. n. e. Crvenom bojom su obeleženi I2a nalazi, žutom G2, plavom R i R1b. (Za više mapa i objašnjenja pogledati članak “Genetika dokazuje nastanak Slovena u kamenom dobu”). Slika 18 – Skeletni nalazi sa prostora Evrope u periodu od 3400. godina p. n. e. do 2900. godina p. n. e. Crvenom bojom su obeleženi I2a nalazi, a žutom G2. U radu Marije Reguiero i Luisa Rivere iz 2012, objavljenom u prestižnom časopisu „Gen“ (High levels of Paleolithic Y-chromosome lineages characterize Serbia, br.498, str. 59-67,) koji se bavi proučavanjem ostataka paleolitske genetike kod Srba, zaključuje se da je oko 58% srpske očinske genetike paleolitskog porekla (I1-M253, I2a-P37.2 and R1a1a-M198), dok je taj procenat kod majčinske genetike i preko 70%. Sličan rezulatat je dobijen i 2019. godine, kada je na osnovu 2086 analiziranih ljudi sa područja Srbije (uključujući i manjine i Kosovo i Metohiju) 47% bilo staroevropske genetike (39% I2, 8% I1) , a na to se može dodati i 14% R1a, druge slovensko-arijevske komponente, koja se dinarskoj priključila najkasnije u 4. milenijumu p. n. e. Biti Dinarac znači imati istorijsko pravo na celu Evropu, ali i biti izvorno beli narod. O ovome se već govorilo u članku „Stara Evropa je slovenska Evropa“, gde su dati konkretni podaci o tome da su Dinarci, tj. ljudi I genetike, prvi narod Ervope, ali i izvorni nosioci gena (alley 1111T ) koji je odgovoran za svetlu put, oči i kosu. Preci Zapadnjaka su ove gene verovatno stekli tek mešanjem sa domorocima tj. sa njihovim ženama (dok su do tada bili mongolsko-turske rase) te danas preko 60% svih Evropljana po majci ima dinarsko poreklo. Iz tog razloga je i svojatanje ove genetske grupe od izuzetne važnosti za sve one čiji je cilj pokazati sebe kao legitimnog vladaoca na evropskom prostoru, ali i rasno nadmoćnog. Srbi nikada nisu pokazivali želju da vladaju drugim narodima, niti su sebe prikazivali kao rasno nadmoćne dok Nemci jesu, te se može i razumeti njihova težnja i motiv da sebe predstave kao jedine legitimne vladare zemlje i naroda u Evropi tako što će za sebe vezati staroevropske gene I2 i I1. Nemci žele da izbrišu iz istorije svoju odgovornost za evropske genocide, ali i sakriju svoje pratursko poreko. Skandinavski I1 gen, već je u nauci predstavljen i prihvaćen kao protonemački, i pored toga što je njegovo poreklo čisto praevropsko, vinčansko i što skeletni nalazi njegov nastanak vezuju za prostor Vojvodine i Mađarske, odakle se za vreme vinčanske kulture oko 5500. godina p. n. e. počeo kretati ka severu Evrope (Iain McDonald, Ancient DNA in Europe, 2017). Sada je na red došlo i prisvajanje I2a genetike, dominatne kod etničkih Srba, tako što se, u saradnji sa pobornicima bečke škole, Srbi predstavljaju kao potomci navodno „nemačkog plemena Bastarna“. Nemačka je Srbiju okupirala politički, ekonomski, kulurološki i istorijski. Sada je na red došlo i duhovno pokoravanje koje će uništiti srpsku svest zanavek. Ovo je tačka gde se Srbi moraju odupreti i povratiti istoriju, kulturu, ekonomiju i na kraju potpunu slobodu.   Istraživanje novinara Balkan Info produkcije i istoričara Nemanje Blagojevića.

  201 Objavio/la I ♥ net
• By I ♥ net

  Čiju genetiku nose Srbi i Evropljani?

  Čiju genetiku nose Srbi i Evropljani? : Odgovor bečkoj školi (Mape) Na osnovu DNK analiza, jezičkih, etnoloških i antropoloških ostataka ne postoji ni najmanja osnova za tvrdnju da su Albanci (E1b+J2 grupa), ili pak Germano-Kelti (R1b grupa) starosedeoci Evrope, a ponajmanje Balkana, već osvajači. Iznošenje ovakvih tvrdnji od strane jedne zvanične institucije (Srpski DNK pojekat) samo je pokazatelj kulturno-naučne okupacije srpske države. Ovakve tvrdnje mogu uticati na degradaciju srpske nacionalne svesti, nametanje osećaja niže vrednosti, ali i doprineti stvaranju političko-istorijskog legitimiteta otimanja Kosova, kao i pripremanju terena za prihvatanje migranata. Bliskoistočni migranti su, uglavnom, nosioci afričke (E1b) i semitske (J2) genetike, a za opravdavanje njihovog naseljavanja na područje Balkana lako se mogu upotrebiti tvrdnje srpske zvanične nauke, po kojima su sarosedeoci Balkana nosili J2 i E1b genetiku, iako rezultati genetskih istraživanja u svetu dokazuju suprotno. Zbog čega je poreklo Srba toliko intrigantno, pa teorije o poreklu Srba idu od toga da su došli sa Plejada do teorije Društva srpskih rodoslovaca i Srpskog DNK projekta (dostupne na zvaničnom sajtu) da su poreklom nemačko pleme? Najnovija teorija koja je izneta u emisiji Kvadratura kruga („Čiju genetiku nose Srbi“) jeste da su Srbi potomci Kelta, albanskih Ilira, Vikinga i Sibiraca, stoga je i nastala potreba za pisanjem članka u kojem bi se dali svi relevanti podaci i DNK analize do kojih je došla nauka u svetu, a kojim bi se rasvetlilo srpsko poreklo. U ovom radu, koristeći rezultate istraživanja genetike, istorije, antropologije i arheologije razmatraće se zbog čega se toliko sakriva srpska prošlost, ko su Srbi i na koji način su vezani za ostale evropske narode, kao i zbog čega Nemačka tako jako kulturološki i politički deluje na Balkanu. Koliko god je teško poverovati u teorije da su Srbi sa Plejada, ništa verovatnija nije teorija da su poreklom Germani, kako tvrdi Društvo srpskih rodoslovaca na zvaničnom sajtu. Težnja istaživača sa Srpkog DNK projekta da Srbe obeleže kao sve, samo ne kao Srbe-Slovene, poprima nenaučne razmere i dovodi do pitanja ko finansira tvrdnje da su Srbi nemačko pleme, a Albanci Iliri. Da su Srbi nemačko pleme, tvrde istraživači Srpskog DNK projekta, koji u svom radu o rasprostranjenosti I2a dinarske genetike, dominantne na Balkanu i kod Srba još od kamenog doba, ističu da je ista došla iz Nemačke, preko „nemačkog plemena“ Bastarna još u antici. Ovo je jedna od poslednjih tvrdnji kojom srpski istraživači svesno podrivaju srpsku nacionalnu svest, pa bi im više priličio naziv nemačko-albanski DNK projekt. U emisiji Kvadratura kruga emitovanoj 15. februara u 18:30 časova na televiziji RTS 1, Društvo srpskih rodoslovaca i Srpski DNK projekat izneli su čitav niz nerelevantnih podataka, koji mogu uticati na istorijsku svest naroda, a prema kojima su Srbi potmci Kelta, Sibiraca, bliskoistočnih ljudi, Skandinavaca, a samo trećinom Sloveni tj. doseljenici. Takođe, ističe se da je albanska genetika ilirska (starosedelačka na Balkanu). Kako bi se uklazalo na to da izneti podaci Srpskog DNK projekta nisu u potpunosti relevantni, neophodno je dati pregled očinske, majčinske i sveoubuhvatne genetike Srba, ali i ostalih evropskih naroda. Na osnovu rezultata istraživanja dostupnih na sajtu Eupedije, svetski priznatom sajtu za sakupljanje i objavnjivanje genetičkih rezultata, može se videti rasprostranjenost Y očinske genetike, koja se prenosi sa oca na sina. (Slika 1) Slika 1 – Podaci očinske(Y) genetike evropskih naroda sa zvaničnog sajta Eupedije. Y (ipsilon) genetika se nasleđuje po muškoj liniji i nije apsolutno puzdana za određivanje genetike pojedinca. Očinske linije su pogodne za praćenje migracija, ali celokupna genetika određenog stanovništva se dobija tek kombinacijom majčinske MT DNK i autosomalne (sveobuhvatne) genetike, koje će biti obrađene u nastavku teksta. Prema istraživanjima sa eupedije Srbi poseduju: *8% I1 haplogrupe. Ova grupa je danas najzastupljenija kod naroda Skandinavije, međutim , njeno prvobitno poreklo je staroevropsko kao i poreklo balkanske I2. Verovatno su I1 i I2 u Evropi paralelno prisutne barem 35000 godina (iako se čini da je I1 drastično mlađa, jer postoje nalazi tek za zadnjih 7 500 godina ( Seguin-Orlando)). Vezuje se za Podunavlje i period Vinče, tj. pre oko 7500 godina, od kada datiraju prvi skeleti sa ovom haplogrupom nađeni u današnjoj Vojvodini i Mađarskoj. Verovatno su se, nakon najezde zapadnih osvajača oko 4200. godina p. n. e., ili zbog lova, nosioci grupe polako pomerali ka Skandinaviji. Na Balkan su se, verovatno, ponovo vratili u srednjem veku, moguće kao pratnja normanske princeze Jakvinte koja se udala 1081. godine za kralja Duklje, Bodina. Otuda viskok procenat ove grane kod plemena Drobnjaka. Deo ove grane kod Srba je prisutan i kao ostatak genetike Sasa, rudara poreklom iz severne Nemačke. Ova loza je zastupljena kod Vikinga, Sasa i Saksonaca, takođe je i evropska starosedelačka i vrlo bliska i bratska linija srpskoj I2a . Slika 2 – Prikaz genetske rasprostranjenosti 7000. g. pne. U ovom periodu rase su još bile teritorijalno odvojene: I – Evropa (belci), E – Afrika (afrikanci), J – Bliski istok (semiti), R – Centralna Azija (mongoloidi). *34% I2a i 0.5% I2b haplogrupe(po Eupediji) i 40% (po rezultatu srpskog DNK projekta iz 2019). Ovaj procenat je veći po najnovijim rezultatima istraživača sa ,,Srpskog DNK projekta“ iz 2019 godine (oko 2000 testiranih) i iznosi 38% za I2a i 2% za I2b, što ukupno inosi 40 % staroevropske (starosedelačke) haplogrupe I2 (Srpski Rodoslovci ističu rezultate ispitivanja skeleta kod kojih je najveći porcenat E1b i J genetike, dok ostala istraživanja zanemaruju). I2 očinska halpogrupa je po nalazima skeleta prisutna u celoj Evropi još od pre 35000 godina i bila je dominantna na celom evropskom prostoru do perioda osvajanja protogermano-keltskih naroda do kojih je došlo u dva navrata, oko 4200. godina p. n. e. i 2800. godina p. n. e., kada je izvršen masovni genocid nad starosedeocima u većem delu Evrope, a koji je preživeo tek svaki 17 muškarac (Karlos Kvejls). Van domašaja pohoda R1b ljudi ostao je deo Balkana i istočna Evropa, gde sve do bronzanog doba predstavljaju dominantnu granu. DNK skeleta koji datiraju iz perioda nakon bronzanog doba( tj. nakon 1700. godina p. n. e.) još uvek nije analizirana što se ne može objasniti drugačije do kao izbegavanje evropskih genetičara da daljim ispitivanjem potvrde kontinuitet Srba i drugih balkanskih naroda na prostorima Evrope i Balkana od kamenog doba do danas. Ako bi nalazi iz antike potvrdili prisusutvo R1a i I2a genetike na prostoru centralne, istočne i jugoistočne Evrope, to bi bila potvrda kontinutiteta Srba na Balkanu od perioda Lepenskog Vira, Vinče, Ilira, Tračana do danas, ali i potvrda genocidnosti germaskih naroda. Potrebno je naglasiti da narodi I2 haplogrupe svoje mrtve spaljuju (za razliku od nosioca drugih haplogrupa) još od Vinče, što je i bila odlika mnogih bronzanodopskih kultura Evrope pa i Ilira, Tračana, Slovena čak i Srba do kasnog srednjeg veka. Zbog spaljivanja mrtvih, teško je naći sačuvani skeletni ostatak I2 ljudi pa je procentualna prisutnost I2 haplogrupe , kroz istoriju, morala biti dosta veća nego što se danas smatra. Treba napomenuti da je najzastupljenija grana I2a kod današljih Srba, CTS10228, predačka za granu I2a P-37 koja je pronađena u jednom od 17 testiranih skeleta iz perioda Lepenskog Vira (,,Srpski DNK projekat“) , dok je 11 skeleta nosilo I2a haplogrupu, što egzaktno i neosporno potvrđuje da Srbi vode poreklo iz najstarije evropske kulture, Lepenskog Vira (Svakako se samo svaki 17. muškarac je preživeo invaziju Protogermano-Kelta). Taj jedan skeletni ostatak neosporno povezuje današnje Srbe i nekog Lepenca, njihovog dalekog pretka. Ovim nalazom Srbi su deklarisani ne samo kao teritorijalni već kao i krvni naslednici najstarije evropke kulture, kulture Lepenskog Vira. Slika 3 – Rasprostranjenost genetske grupe I2a1. Rasprostranjenost ove grane od Britanije do Irana se ne može objasniti seobom Slovena u VI veku n. e, već samo autohtonošću ove linije širom Evrope od kamenog doba i njenim širenjem (kao dela migracije Arijevaca) ka Iranu i današnjoj Turskoj, što ujedno i potvrđuju i genetski skeletni nalazi. *18% R1a haplogrupe. Ova grupa je bratska zapadnoevropskoj haplogrupi R1b. Zajedno su nastale pre oko 22000 godina na području Sibira, zajedno sa mongolskom (Ku) i ugrofinskom (N) haplogrupom. U periodu od oko 10000 godina p. n. e. do oko 4200 godina p. n. e. ove dve grupe činile su jednu kulturnu grupu, za koju se u zvaničnoj nauci smatra da je izvorna indoevropska. Međutim, u tom periodu kod ovih naroda (R1a-R1b) nisu postojale indoevropske karakteristike u pogledu jezika, kulture i fizionomije, jer su sve te elemetne poprimili tek mešanjem sa staroevrospkim grupama I1 i I2 (Wilde S, Timpson A, Maciamo Hay). Pre mešanja sa I narodima, evropskim starosedeocima (Prasrbima-Staroevropljanima) verovatno su govorili praturkmenskim jezikom, jer danas turkmenski narodi Azije (Kirgizi, Altajci, Tadžici, Ujguri, Uzbeci) koji imaju visok procenat R1a i R1b genetike( 30-60 % R1a+R1b genetike) i koji su potomci prvih R1a i R1b ljudi koji nisu migrirali u Evropu, govore turkmenskim jezikom, a ne indoevropskim (Eupedija). Takođe, Baski, narod sa preko 90 % R1b genetike ne govore indoevropskim jezikom, već možda njihovim izvornim jezikom (što bi značilo da Baski nisu najstariji narod Evrope). Takođe, R ljudi su imali mongoloidnu fizionomiju (nisu posedovali gen „svetle puti“ Alley 1111T) sve do momenta mešanja sa starosedeocima (Maciamo Hay)) i živeli su nomadskim (stočarskim) životom. R1a grupa od oko 3500. godine p. n. e. prodire u Nemačku, gde mešanjem sa starosedeocima (I2) na prostoru do Ukrajine formira takozvanu Kulturu linearne keramike. Skeletni ostaci ove grupe sačinjeni su od oko 60 % DNK R1a ljudi i 20 % I2a. Skoro isti odnos ovih grupa i danas je prisutan na istom prostoru (Ian McDonald). Ovi podaci potvrđuju da je današnji slovenski etons nastao najkasnije oko 3500. godina p. n. e. kao rezultat mešanja R1a (danas većinske kod Rusa) i I2a (srpske genetike). U prilog prisustvu Slovena na teritoriji Nemačke u kamenom dobu, ide i prisustvo slovenske genetike od 20 % među Nemcima danas, kao i slovenska toponimika na prostoru Nemačke (Na hiljade slovenskih toponima u Nemačkoj sakupili su je u tri toma S. Kozierovski i I. Vukčević). Mešanjem I2 i R1a naroda na prostoru od Nemačke do Ukrajine došlo je do formiranja slovenskog etnosa, jezika i kulture. Mešanje ovih grupa nastavljeno je i u bronzanom dobu, i u srednjem veku, prvo dolaskom tračko–ilirske konjaničke elite iz ukrajinskih stepa na Balkan oko 1800. godina p. n. e., a potom i dolaskom Mikenjana oko 1600. godina p. n. e. Dolaskom arijevske elite, oličene u R1a konjanicima, i njenim mešanjem sa starosedeocima–zemljoradnicima, I2 ljudima, formirani su Protoiliri i Prototračani (Maciamo Hay, Eupedija). Ovo mešanje se ogleda i u načinu sahranjivanja koji donose R1a ljudi, sahranjivanje pod kurgane-humke, gde su sahranjivani vladari R1a ljudi, dok su se lokalci (Dinarci) i dalje spaljivali (David Anthony). R1a genetika pronađena je u skeletu iz tračke grobnice u Bugarskoj, za koji se smatra da datira iz oko 1700. godine p. n. e. čime je nepobitno potvrđena pripadnost tračkog naroda slovensko-srpskom korpusu (Trački jezik i zvanično pripada satem jezičkoj grupi zajedno sa slovenskim i iranskim jezicima). Nakon ovih nalaza prestalo je svako testiranja antičkih skleta sa Balkana, jer bi svaki dalji nalaz diskreditovao postojeće teorije zvanične nauke. Migracija od Balkana ka istoku Evrope i od istočne Evrope ka Balkanu, a putem kojih se širila i genetika, bilo je uvek još od kamenog doba. Ove migracije su zabeležene i u genetici i u arheologiji, pa tako u Srbiji postoje arheološki i genetski ostaci konjaničkih kultura južne Rusije(R1a genetika), dok u Rusiji imamo ostatke Vinčanaca, Ilira i Srba. Prema tome, formiranje slovenskog etnosa kroz interakciju srodnih plemena je bio proces koji je trajao više milenijuma. Neosporno je da je doseljavanja Slovena na Balkan bilo tokom 6. i 7. veka, ali uglavnom u vidu manjih grupa vojne elite koja je uspostavila vlast nad srodnim ilirskim plemenima nakon kraha rimske države. Ovu tvrdnju potkrepljuju i genetska istraživanja, jer je kod Srba raznolikost R1a grana veća nego u celom svetu, što znači da je Balkan bio mesto dolaska mnogih Istočnih i Zapadnih Slovena još od kamenog doba (nosioci R1a genetike), budući da je svaka grupacija koja se tu doseljavala donela svoju podgranu R1a, dok su se ka istočnoj evropi selili dinarci I2 ljudi (I2a dinarik severni, I2b). Kod Srba se mogu naći sve glavne grane slovenske R1a i njihove podgupe: R1 Z-284 genetika prisutna kod Istočnih Slovena; R1a- M-458 prisutna kod Zapadnih Slovena; R1a Z-93/94 prisutna kod iranskih naroda; R1a- Z-280 vezana za baltičke Slovene. Ova raznolikost se može objasniti samo malobrojnim migracijama slovenskih vojnih elita sa severa ka Balkanu kroz nekoliko milenijuma, nikako jednom velikom migracijom iz srednjeg veka. Da su se Srbi doselili iz Poljske imali bi dominantunu R1a M-458 granu, a da su došli iz Ukrajine R1a-Z-284. Međutim, kako je kod Srba prisutna mešavina slovenskih R1a podgrana (sveukupno 20 % srpske genetike, i preko 10 različitih grana), a skoro potpuna homogenost I2 grana (sveukupno 40% stanovništva) značilo da se verovatno tokom zadnjih 7500 godina na Balkan doselilo svega 20 % Istočnih i Zapadnih Slovena. Za razliku od R1a, I2 haplogrupa je bez velikog broja podgrana, što ukazuje na to da njeni nosioci nisu migrirali u većoj meri, odnosno nisu dolazili sa drugih područja već je oduvek kao takva prisutna na Balkanu. Da je zvanična teorija o doseljavanju Srba iz Ukrajine ili Poljske u potpunosti validna, na Balkanu bi se našle i grane koje su prisutne na područjima Ukrajine ili Poljske, što nije slučaj. Pored toga, na Balkanu nisu značajno pronađene druge haplogrupe karakteristične za Poljake ili Ruse, na primer N2 haplogrupa koje u Rusiji ima 20%, a kod Srba je nepostojeća, a moralo bi je biti u nekoj meri i u Srbiji da su se Srbi doseljavali sa prostora Rusije u srednjem veku. Grane koje se mogu vezati za 6. i 7. vek i područje Poljske, gde se nalazilo Kraljevstvo Lužičkih Srba koje je bilo pod vlašću kneza Dervana čiji je sin, po istorijskim izvorima došao na Balkan su: R1a-M-458 L1029, R1a-Z-280 L1280, R1a-Z-280 YP4278. Suma procenata svih ovih grana ne prelazi 5% sveopuhvatne srpske očinske genetike. Iz navedenog se nameće zaključak da je tokom 6. i 7. veka sa područja Poljske na Balkan mogao doći manji broj ljudi, ne više od 5-7 % sveobuhvatnog srpsog stanovništva(R1a M-458 L1029 , R1a Z-280 L1280, I2b). Ovi podaci su i u skaldu sa arheološkim i antorpolopkim ostatcima, i istraživanjem pokojnog istoričara Tibora Živkovića po kome je na Balkan tokom seobe naroda došlo svega 2% stanovništva, vojna elita koja je organizovala vlast nakon sloma rimske države. Slika 4 – Genetski nalazi sa Balkana iz perioda Bronzanog doba (2000-1700. p.n.e.) Nakon poslednjeg rezultata dobijenog analizom skeleta iz tračke grobnice gde je potvrđena slovenska, R1a genetika, kod Tračana i srpska I2a kod panonskih Ilira u Mađarskoj, od 2017. g. nijedan genetski rezultat sa prostora Balkana nije objavljen. Tezu da su bronzanodopski narodi Balkana, Iliri i Tračani, srpsko-slovenske genetike, dokazuju nalazi sa Balkana iz perioda od 2200-1700. p. n. e, gde je 60% skeleta pripadalo mešavini slovenske I2a i R1a haplogrupe. Rezultati poslednjih testiranja skeleta iz Viminacijuma, gde se nalazi najveći broj skeletnih ostataka iz perioda Rima u celoj Evropi, nisu objavljeni, iako je objavljivanje najavljeno još za 2017. godinu. Sumnju još budi i to što je nakon ovih testiranja na čelo projekta za genetiku došao Nemac. Uz to, prema navodima pokojnog doktora arheologije, Đorđa Jankovića, sadašnji rukovodilac projekta ,,Viminacijum“ i tadašnji direktor Arheološkog instiututa u Beogradu (M.K.) zabranio je knjigu „Srpske Gromile“ profesora Jankovića, koja arheološki dokazuje prisustvo Srba u antici na ovim prostorima. M.K. je zahtevao da se knjiga zabrani jer „truje srpske studente“, a ujedno je i organizovao „suđenje“ Jankovuću na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Ne može se ni očekivati konačno objavljivanje rezultata DNK antičkih skeleta iz Viminacijuma, ukoliko se rezultati ne slažu sa viđenjem rukovodilaca projekta koji brane zvaničnu teoriju o doseljavanju. Isti slučaj prikrivanja DNK nalaza je i sa skeletnim uzorcima Dardanaca sa Juga Srbije, iz okoline Vranja, koji nikada nisu objavljeni, ali iz nezvaničnih izvora se saznaje da su današnji Vranjanaci genetski bliski nekadašnjim Dardancima. Srpski DNK projekat je sproveo posebnu akciju testiranja stanovnika Svrljiga jer je po svim procenama stanovništvo Svrljiga ostalo u najvećoj meri izolovano još od antike. Po procenama srpskih istraživača, u Svrljigu bi se našao konačan dokaz o autohtonosti Albanaca tj. dominantnositi E1b i J2, albanskih grana, kod Ilira. Međutim, rezultati su pokazali suprotno, jer je u Svrljigu zabeležen najveći procenat I2 genetike u Srbiji od 50%. Treba naglasiti da su I2 grane zastupljene i sa do 70% u nekim planinskim i izolovanim područjima Balkana, kao npr. u planinama Hercegovine. U Bosni koja je brdovita i nepristupačna, procenat I2 genetike je preko 50%, a R1a oko 20%, pa su stoga Bosanci i najbliži antičkim Ilirima. Treba navesti i zaključak Ivanović Božane iz rada „Antrogeneza i adaptacija Crnogoraca“, koji se bavi antopološkom analizom stanovništva Crne Gore od praistorije do danas, kako bi se uočio kontinuitet dinarskog stanovništva Balkana, čije su se antropološke karakteristike najbolje sačuvale u izolovanim srpskim zemljama kao što su Bosna, Crna Gora i Hercegovina: „Crnogorci su sa stanovišta fizičke antopologije smatrani najtipičnijim predstavnicima dinarske rase. Preistorjiski paleoantropološki materijal iz Crne Gore (Petrovići kod Nikšića i Mijele kod Bara) svrstan u period kraja bronzanog i početak gvozdenog doba (X – VI vek p.n.e.) po masivnosti skeleta, brahikraniji i nekim parametrima lica, pokazuje genetičku povezanost sa mezolitskim i ranoeolitskim stanovništvom iz basena Dunava…. Antopološki kompleks svojstven za stanovništvo gvozdenog doba pokazuje sličnost i može se povući genetička povezanost sa srednjovekovnim skeletnim materijalom sa Cetinja, a preko njega sa savremenim stanovništvom Crne Gore“. Slika 5 – Izjava dr. Đorđa Jankovića kao odgovor na napad akademske zajednice nakon izdavanje knjige „Srpske gromile“, koja dokazuje prisutnost Srba na prostorima današnje Srbije za vreme rimske vladavine. Slika 6 – Rasprostranjenost slovenske haplogrupe R1a (Zapadni i Istočni Sloveni). Rasprostranjenost R1a haplogrupe se poklapa sa rasprostranjenošću I2a haplogrupe, što bi moglo značiti da su u vremenu ekpanzije ka Bliskom istoku već bili formirani kao etnička celina. Nalazi R1a genetike u Severnoj Africi su ostaci Vandala, te je ovo još jedna potvrda slovenskog porekla vandalskog plemena, dok su ostaci R1a u Španiji deo Gota. Zastupljenost R1a od 2.5 % u Egiptu je verovatno ostatak arijevskog naroda Hiksa, dok je izuzetno visok procenat ove haplogrupe u Turskoj, zajedno sa I2 grupom, ostatak Hetita. Prisustvo R1a grupe u Skandinaviji proteže se još od bakarnog doba i kulture borbenih sekira. Slovenski etnos je imao veliki udeo u formiranju vikinških naroda. Posebno je zanimljiv nalaz visokog procenta R1a genetike u libijskim planinama i ne mogu se objasniti drugačije do kao ostaci vandalskih ratnika koji su osvojili ove prostore od Rimljana. *6% R1b haplogrupe. Procenat ove haplogrupe je, u poređenju sa drugim evropskim državama, najniži u Srbiji. Prapostojbina R1b ljudi je u Sibiru, ali je oko 7000. godina p. n. e. formirala takozvanu Samara kulturu u južnoj Ukrajini, potom Srednji Stog kulturu 4500-3500. godine p. n. e. i na kraju Jamnaja kulturu 3300-2600. godina p. n. e.. Ove kulture su bile stočarske, lovačke i konjaničke. Prvi upad R1b ljudi u Evropu vezuje se za 4200. godina p. n. e. (Karlos Kvejls, Dejvid Antoni) kada su uništili vinčansku civilizaciju u potrazi za plemenitim metalima i ženama. Nakon ove provale, središte njihove države se pomera ka Rumuniji, gde su obitavali sve do oko 2800. godine p. n. e. kada su izvršili masovnu migraciju ka Evropi, koja se završila potpunom zamenom stanovništva Centralne i Zapadne Evrope. Međutim, njihov upad je pratilo uzimanje lokalnih žena, pa je današnja majčinska genetika svih zapadnoevropskih naroda i dalje pretežno staroevropska tj. starosedelačka (mtDNK U2, U5, H5, H6 itd). Po majčinskoj liniji svi Germani su rođaci Srbima (Slovenima) i drugim Balkancima. Od ovih naroda (R1b) su se kasnije razvili Germani, Kelti, Italici-Rimljani. Kod Srba je udeo od 6% ove haplogrupe ostatak Rimljana, Kelta, Sasa i Nemaca iz Vojvodine. Slika 7 – Prvobitno poreklo R1b ljudi, današnjih zapadnoevropskih naroda, je centralnoazijska stepa, gde su se do danas održali kao deo Uzbeka, Kirgiza i Turkmena, ali i drugih stepskih naroda. Njihovo prisustvo u Evropi je rezultat pomeranja stanovništva oko 2800. Godine p.n.e, dok se njihovo prisustvo u Maloj Aziji može povezati sa širenjem turkmenskih naroda, između ostalog i Turaka. Prisustvo R1b na prostoru Mesopotamije je ostatak asirske genetike, koja je verovatno imala jaku R1b komponentu. Prisustvo R1b genetike u Africi se vezuje za drevnu Migraciju oko 2000.g.pne. iz pravca Bliskog Istoka ka Egiptu, a potom ka Španiji. Egipatski faraoni Tutankamon, Akhenaten i Amenhotep III su nosili R1b genetiku. * 2.5 % G haplogrupe. Ova grupa je poreklom sa Kavkaza, a u Evropu je došla za vreme vinčanske kulture kada se izmešala sa Vinčancima i postala bitan deo ove kulture. Može se naći širom Evrope, gde se širila kretanjem zajedno sa I2 ljudima nakon povlačenja glečera krajem ledenog doba. Međutim, nosioci obe grupe su stradali tokom invazije Protogermano-Kelta, ali se širom Evrope mogu naći u malim procentima, od 2-5%. Na teritoriji Srbije iz perioda Vinče nađeno je samo 3 skeleta, svi G2 haplogrupe. Nepostojanje skeletnih ostataka i grobalja je dokaz da su Vinčanaci spaljivali mrtve. Pronađeni ostaci skeleta mogu svedočiti o tome da je reč o došljacima sa Kavkaza koji su sahranjivali svoje mrtve, za razliku od starosedelaca koji su svoje mrtve spaljivali. I pored toga što na vinčanskim lokalitetima, kod malog broja pronađenih skeleta nije nađena I2 grana, vrlo je verovatno da su Vinčanci poput Lepenaca takođe bili I2 ljudi na osnovu toga što je I2 genetika nađena širom Evrope u kulturama koje su prethodile vinčanskoj kulturi, a naročito u skulturama koje su proistekle iz Vinče. Tako su većina nalaza badenske, tripoljkse, Sesklo kulture i kulture Okruglih anfora, I2 genetike, sa prisustvom G2 genetike, ali u manjoj meri. Sardinjani su narod koji je u nauci prihvaćen ako autohtono evropski. DNK analiza današnjih Sardinjana, ima oko 40% I2 haplogrupe i 8.5 G2 haplogrupe (može se smatrati da je udeo G2 grupe među Vinčancima realno bio imeđu 10-15 %). Po autosomalnoj genetici, koja računa sveobuhvatno majčinsko i očinsko poreklo, Sardinjani su 95% autohtoni evropski narod (naučno priznati za razliku od Srba). I pored toga što još uvek nema podataka za autosomalnu (sveoubuhvatnu) genetiku stanovnika Srbije, zna se da poseduju isti procenat I2a staroevrspske genetike (oko 40%) i zajedničko vinčansko poreklo, stoga i autohtonost Srba u Evopi ne može biti osporena, a da se time ne ospori autohtonost Sardinjana. Slika 8 – Genetska rasprostranjenost u Evropi oko 2000.g.pne. nakon invazije R1b ljudi – protogermano-kelta. Većina Evrope i dalje ima prisutnu I2 granu u velikoj meri, međutim njeno istrebljivanje i zamena R1b stanovništvom je u toku. *9% J2 haplogrupe. U odnosu na ostatak Evrope, procenat ove grupa je rekordno nizak u centralnoj Srbiji. Njeno poreklo je bliskoistočno i može se vezati za semitske narode. Danas je najprisutnija među Arapima, ali je u naročito velikom procentu zastupljena po čitavom Bliskom Istoku, Centralnoj Anadoliji, Kavkazu. Deo ove haplogrupe je prisutan i kod turkmenskih naroda azijskih stepa. U Evropu su nosioci ove grupe verovatno došli tokom bronzanog doba, iz Male Azije, ali i iz Ukrajine budući da je J2 genetika bila pristutna i kod Arijevaca. Prvi nalaz je sa hrvatskog primorja, iz oko 1700. godine p. n. e., ali predstavlja podgrupu J2 koja ne deli sličnost sa današnjim Grcima i Albancima, te može biti ostatak genetike kritskih trgovaca ili Arijevaca. Jedna podgrana J2 istorijski se može povezati sa Huritima koji su u Evropu provalili u bronzanom dobu i verovatno su daleki preci dela današnjih Grka, dok je druga grupacija ove haplogrupe došla u Evropu tek nakon antike, posle 1200. godine p. n. e. tj Trojanskog rata i provale Naroda sa mora. Ovu grupu pored Grka imali su i Rimljani kao drugu dominantnu grupu pored R1b, zbog toga se može, u neku ruku, i smatrati istinitom tvrdnja Miloša S. Milojevića da su Grci i Rimljani potomci egipatskih (E1b) i asirskih hordi (J2). Ovo se i poklapa sa tvrdnjama Martina Bernala, koji je u tri toma knjge ,,Crna Atina“ izneo pisane i arheološke izvore koji potvrđuju afričko tj. bliskoistočno poreklo Grka (E1b+J2). Dokaz da su Albanci delom sa Kavkaza pruža i genetika, jer je jedan albanski podmarker J2 grupe, zajedno sa jednim albanskim podmarkerom R1b haplogrupe nađen samo još na Kavkazu. Kod Srba je prisutnost ove grupe od 9 % ostatak Arijevaca, Rimljana, Grka, Vizantinaca, ali i Albanaca. U računicu se mora uzeti i veliki procenat albanskog stanovništva sa Kosova, koji je doprineo udelu ove genetike u Srbiji. Ova grupa je poprilično retka u centralnoj Srbiji i Bosni. Bratska grupa, J1, je u Srbiji prisutna sa samo 1%, verovatno preko Grka , Rimljana ili Jevreja. Slika 9 – J2 i J1 su grupe srodne I1 i I2 haplogrupi, ali je do njihovog odvajanja došlo pre oko 40 000 godina na prostoru Bliskog istoka, kada su I ljudi migrirali u Evropu. I ljudi su izvorni nosioci belog gena (Alley 1111T) dok to nije potvrđeno za J ljude. J ljudi su u Evropu ušli za vreme bronzanog doba i kasnije su od njih nastale kulture povezane sa Grcima, ali i Rimljanima. Njihov grleni jezik je karakterističan za Bliski istok i tek mešanjem sa jezikom staroevropljana (I2) i Arijevaca (R1a), grčki jezik poprima neke indoevropske jezičke karakteristike. *15 % E1b haplogrupe. Ova grupa je tipično afrička haplogrupa, zastupljena je širom Mediterana, pa se u literaturi naziva mediteranska. U Evropi je prvi put zabeležena kada je pronađena u Ukrajini, u skeletu iz vremena tripoljske kulture (oko 3000. godina p. n. e.) tako da je danas ima i među Istočnim Slovenima. Masovnija migracija E1b ljudi iz Male Azije i preko Mediterana usledila je tek tokom bronzanog doba, i kasnije tokom antike za vreme intenzivnijeg dolaska Grka (1200-600. godine p. n. e.). Rasprostranjenosti grupe širom Evrope doprinela je grčka kolonizacija, jer je kod Grka imala najveći udeo, ali i rimska osvajanja, budući da je kod Rimljana bila na trećem mestu po zastupljenosti. Albanci i Kosovski Albanci imaju izuzetno veliki procenat ove grupe, kao rezultat nagle demografske ekspanzije u poslednjem veku. Treba naglasiti da je ova grupa u nekoj meri bila prisutna i kod Ilira, Tračana i Dardanaca, verovatno na trećem mestu po zastupljenosti, kao što je danas situacija i kod Srba.. Međutim, nosioci ove grupe Srbima nisu preneli svoj jezik i kulturu, već su se asimilovali u lokalno srpsko-ilirsko-slovensko stanovništvo. Kod Srba je ova grupa delom ostatak Grka, Rimljana, Kosovskoh Albanaca i delom jedan od elemenata koji je sačinjavao genetiku Ilira, kao što danas čini i deo genetike Srba. Ipak, najsrodnija grana današnjoj E1b V13 haplogrupi je E1b V12 koja je zastupljena u Egiptu, a zajedničko poreklo im je iz Etiopije. Na osnovu ovih činjenica nikako se ne može sporiti egipatsko-afričko poreklo E1b haplogrupe, a time ni daleko poreklo Grka. Slika 10 – Genetska rasprostanjenost E1b haplogrupe. Tvrdnja Društva srpkih rodoslovaca i Srpskog DNK projekta da su starosedeoci Balkana bili nosici R1b (Germani), E1b i J2( Albanci i Grci) genetike je neodrživa. Neosnovano je tvrditi da su starosedeoci Balkana bili nosioci E1b haplogrupe kao dominantne, jer ova grupa na Balkanu nije pronađena ni u jednom skeletu iz kamenog doba, bronzanog doba, antike i srednjeg veka. Na osnovu čega se onda može tvrditi da su Albanci starosedeci, a E1b haplogrupa autohtona u Evropi? Kako je održiva tvrdnja da su Iliri bili nosioci R1b i E1b grupe, ako je potvrđeno da je R1b grupa mongoloidnog porekla, a E1b afričkog? Kako je moguće tvrditi da su starosedeoci govorili jezikom R1b, E1b, J2 haplogrupe, kada jezik R1b haplogrupe spada u kentum jezičku grupu, J2 jezici u semitsku, a E1b afričko- berbersku? Ilirsko-tračko –dački jezik je u nauci prihvaćen kao jezik satem jezičke grupe, zajedno sa slovenskim, iranskim i arijevskim jezicima, koji pak spadaju u I2-R1a haplogrupe(Renfrew C.). Iliri, po antropološkim nalazima, mahom imaju dinarske antopološke karakteristike, koje se pokapaju sa rasporstanjenošću I hapologrupe, dok su J2 ljudi Mediteranci, a R1b Alpidi i Atlantci. Na osnovu DNK analiza, jezičkih, etnoloških i antropoloških ostataka ne postoji ni najmanja osnova za tvrdnju da su Albanci (E1b+J2 grupa), ili pak Germano-Kelti (R1b grupa) starosedeoci Evrope, a ponajmanje Balkana, već osvajači. Iznošenje ovakvih tvrdnji od strane jedne zvanične organizacije (Srpski DNK pojekat) samo je pokazatelj kulturno-naučne okupacije srpske države. Ovakve tvrdnje mogu uticati na degradaciju srpske nacionalne svesti, nametanje osećaja niže vrednosti, ali i doprineti stvaranju političko-istorijskog legitimiteta otimanja Kosova, kao i pripremanju terena za prihvatanje migranata. Bliskoistočni migranti su, uglavnom, nosioci afričke (E1b) i semitske (J2) genetike, a za opravdavanje njihovog naseljavanja na područje Balkana lako se mogu upotrebiti tvrdnje srpske zvanične nauke, po kojima su starosedeoci Balkana nosili J2 i E1b genetiku, iako rezultati genetskih istraživanja u svetu dokazuju suprotno. N *2.5% N2 haplogrupe. Ova haplogrupa nije direktno povezana sa N1 (mađarskom, avarskom) haplogrupom koje kod Srba nema u značajnom procentu, već su joj današnji najbliži srodnici pripadnici iz sibirskih plemena. N2 grupa je, verovatno, kao lovačka grupa stigla na prostore današnje Srbije pre više od 10000 godina i tu se održala do danas. Prisustvo ove grupe je još jedan dokaz autohtonosti Srba na ovim prostorima, jer je, iako u niskom procentu, uspela da preživi od kamenog doba do danas na istom prostoru i pored mnogih stradanja i genocida koji su zadesili balkansko stanovništvo u dalekoj prošlosti. To bi značilo da više od 7000 godina niko u potpunosti nije uspeo da istrebi starosedeoce sa prostora Balkana i da je stanovništvo kroz istoriju održalo izvornu genetiku. Teorija da su nosioci I2 haplogrupe istrebljeni sa Balkana u kamenom dobu, pa se ponovo vratili na iste prostore u srednjem veku (dolaskom Slovena) ne predstavlja validnu i realnu tvrdnju. Slika 11 – Genetska rasprostranjenost 117 g. nove ere. I2 haplogrupa se i dalje može naći sporadično širom Evrope u malim izolovanim područijma u Španiji, francuskoj Bretanji, Škotskoj, Irskoj, Nemačkoj. Njeno glavno prisustvo je i dalje na Balkanu kao dominante grupe među Ilirima, Tračanima, Sarmatima. R1a haplogrupa obuhvata ceo prostor istočne Evrope i prisutna je kod svih slovenskih plemena, Skita, Sarmata, Tračana, ali i kod Gota i Vandala, što govori u prilog slovenskog porekla ovih plemena. Radi boljeg razumevanja, potrebno je ukratko se osvrnuti i na DNK povezanost Srba sa drugim narodima po očinskim linijama. Po svim mapama i podacima vrlo je jasno uočljivo da balkanski narodi (dominantno I2a) predstavljaju posebno izdvojenu genetsku mešavinu i kao takvi se jasno razlikuju od drugih genetskih celina: Zapada Evrope (dominantno R1b), Skandinavije (dominantno I1), Istočne Evope (dominantno R1a), Južne Evrope – Grčka, Albanija, Italija (E1b+J2). Balkan je po genetskoj strukturi stanovništva najbliži Istočnoj Evropi, ali su razlike isuviše velike da bi se na bilo koji način izvelo njihovo zajedničko poreklo, već je u pitanju mešanje R1a genetike (istočnoslovenske) i I2a genetike (balkanske) kroz milenijume. Iz ovog genetskog mešanja stvorena je i jedna nova kulturno–jezička grupa – Sloveni. Nameće se pitanje ko su onda Srbi? Genetski, Srbi su najsličniji okolnim narodima: Hrvatima, Makedoncima, Rumunima, Bosancima. Zbog genetske sličnosti, tj. minimalnih razlika u genetici, ovi narodi čine jednu genetsku celinu. Međutim, genetska razlika između Srba i Istočnih i Zapadnih Slovena je više nego očigledna. Da su Srbi došli iz Rusije na Balkan bi doneli i genetske podgupe specifične za prostor sa koga dolaze (npr. N1 grupu koje kod Rusa ima 20 %), što nije slučaj. Međutim, ako se uzme u obѕir duhovna dimenzija srpskog bića, svi Sloveni su bliski Srbima. Ime SRBI se sreće širom Evope i Azije, a po tvrdnjama lingvista koji su se bavli ovim problemom znači SRODNIK. Srbin (srodnik) je onaj s kim se deli jezik i kultura, a te kulturne obrasce možemo naći sve do Idije. Međutim, u nekom užem krugu, genetskom, antropološkom i kulturnom, Srbi se prostiru dokle se slavi slava i poštuje kult predaka, što je odlika starih naroda Balkana još od najstarije evropske kulture, Lepenskog Vira. Do pre par vekova slave su se slavile u raznim varijantama (seoska slava, krsna, kućna, svetac zaštitnik) i u severnoj Albaniji, severnoj Grčkoj, Makedoniji, bugarskom Šopluku, BiH, Crnoj Gori, Hrvatskoj, Rumuniji, Moldaviji, Mađarskoj i u delovima Češke. Na žalost kult predaka i slave je u punom obliku ostao samo još u Srbiji, a tendencije da se i još više ograniče i dalje postoje. Slika 12 – Genetska rasprostranjenost haplogrupa u srednjem veku, 1227. godine. I2a haplogrupa je i dalje prisutna na Balkanu kao najdominantnija, dok je R1a u istočnoj Evropi. Na osnovu prezentovanih mapa i DNK rezultata možemo videti da veća DNK razmeštanja i velike zamene stanovništva se nisu dogodile u Evropi od Kamenog doba i da je genetska teritorijalna raspodeljenost u manjoj ili većoj meri ista kroz celu zabeleženu istoriju. Što dovodi do zaključka da masovnih migracija nije bilo ni u bronzanom dobu, ni u antici ni u srednjem veku. Tvrdnja da su Srbi poreklom nemačko pleme, izneta na sajtu Društva srpskih rodoslovaca, nema naučnih osnova. Name, radi se o tome da je nemoguće ukopiti teoriju o doseljavanju Slovena, izniklih u 3. i 4. veku u močvarama Ukrajine, sa realnim genetskim, antopološkim i arheološkim podacima. Održanje teorije da su Sloveni neistorijski narod, koji nema veze ni sa jednim drugim narodom sa istorijske pozornice postaje takav problem da je za potkrepljivanje ove teorije neophodo tvrditi da su Srbi nemačko pleme. Problem za bečko-berlinsku školu predstavljaju genetska istraživanja kao egzaktni dokaz autohtonosti i arijevskog porekla naroda Balkana, te prenebegavanje ovih istraživanja zahteva čitav niz suludih teorija koje se mogu čuti svakodnevno. Neke od neistina koje se spominju su: Srbi su mlad narod nastao pre 1800 godina, Srbi su nastali iza Krapata između Moldavije i Ukrajine, Srbi su se naselili na Balkan i proterali Vlahe i Albance, današnji Srbi su 50% potomci starosedeoca i 50% Slovena, Srbi su potomci nemačkog plemena Bastarna… Kao što se može videti, sve ove teorije su međusobno suprotstavljene, što prirodno izaziva sumnju u istinitost i političku uslovljenost podataka. Zašto se krade srpska istorija tvrdnjama da su Srbi Nemci? Teorija Rodoslovaca i istraživača Srpskog DNK projekta po kojoj su Srbi nemačko pleme, pokušava da objasni postojanje staroevropske I2 genetike među Srbima, koju vezuju za Nemce. Prirodno je zapitati se zbog čega je važna pripadnost dinarskoj (I2) genetici koju mnogi narodi svojataju. Odgovor je jednostavan, I genetika je izvorna evropska genetika, a njeni nosioci predstavljaju većinsku evropsku populaciju od oko 35000. godina p. n. e. sve do 2800. godina p. n. e. kada u Evropu dolaze takozvani Indoevropljani i mešaju se sa starosedeocima (Seguin-Orlando). Prema genetici, Indoevropljani nisu bili prvi u Evropi, ni donosioci kulture. Nisu bili ni većinsko stanovništvo Evrope, pa čak ni beli narod, već mongoloidi. Teorija o Indoevropljanima koja je nastala još u 19. veku, a koja se još uči u školama NIJE TAČNA! Indoevropljani nisu jedan narod koji se diferencirao na Germane, Kelte, Italike, Skandinavce, Slovene, Grke… Idnoevropljani kao takvi nisu postojali, već kao kulturna grupa Jamnaja iz južne Rusije, stepskih azijskih karakteristika koja je prilikom invazije u Evropu u sebe apsorbovala veliki deo autohtone evropske populacije i tako zadobila karakteristike koje će se kasnije manifestovati kod budućih evropskih naroda Germana, Kelta, Slovena, Grka itd. Postojali su samo stepski stočari Jamnaja kulture sa prostora južne Ukrajine i Rusije, podeljeni u južnu grupu R1b, Pragermano-Kelte, i severnu grupu R1a ljude od kojih su kasnije, mešanjem sa starosedeocima, Dinarcima, I2 ljudima, nastali Prarusi (Prapoljaci) i dr.. Ovi stočarski narodi su prvobitno formirani u periodu od pre oko 25 000 godina u Sibiru i odvojili se od svojih srodnika Protomongola (ljudi Ku haplogrupe) i Ugrofinaca (N haplogrupe). Oko 8000. godina p. n. e. „R1a i R1b“ narodi naseljavaju prostor južne Ukrajine i sve do mešanja sa evropskim starosedeocima (I2-I1) oko 3500. godine godina p. n. e. ne poseduju evropoidne antropološke karakteristike, ni gen koji sa sobom nosi belu put, svetle oči i kosu (Alley 1111T). Nalazi skeleta iz najstarijeg perioda Jamnaje kulture potvrđuju njihovo mongoloidno poreklo i karakteristike (Maciamo Hay, Olalde I.) Nosioci najstarije evropske genetike (I2a), koja je na prostorima Evrope prisutna više od 35 000 godina, su dominantno Srbi, ali i ostali Balkanci (takođe i I1 ljudi, većinom Skandinavci). Gen koji je pronađen u skeletu pripadnika kulture Lepenskog Vira (I2a P-37), danas čini 40% očinske genetike (I2a CTS10228) i 70% majčinske (U i H) genetike dnašnjih Srba, koji najverovatnije vode poreklo od roda istog Lepenca koji je tu živeo pre više od 8000 godina. Rezulatati ispitivanja genetike Lepenaca su dali 17 genetskih uzoraka iz skeleta (Srpski DNK projekat) od kojih 11 sa I2a genetikom (60%), među njima jedan nosilac I2a P-37 haplogrupe, predačke linije današnjih Srba, ali i ostalih Slovena. Radi se o prapretku (rođaku) Srba čija je linija preživela genocide koji su trajali, u više navrata, od 4200. godine p. n. e. do 2800. godine p. n. e. Genocida je bilo i u kasnijim periodima, a traju do danas. Po arheološkim (Dejvid Antoni) i genetskim (Karlos Kvejls) istraživanjima, pohode Pragermano-Kelta preživeo je tek svaki 17. muškarac Balkana, centralne i zapadne Evrope, dok su žene otete i sa njima izrođeno novo potomstvo. Da je u periodu nakon osvajanja Pragermano–Kelta došlo do mešanja muškaraca osvajača i žena starosedelaca potvrđuje i materinska genetika, ali i sveobuhvatna genetika evropskog stanovništva. Po materinskoj liniji 60-80% svih evropskih naroda pripada starosedeocima Evrope tj. ženama I2 ljudi, tj. Dinaraca (H3,H4,H5,U2,U5 podgrupa), a svega 5-10% materinskih grana pripada haplogrupi W koja se vezuje za žene R1a i R1b ljudi. W majčinska genetika je isto što i R1b očinska genetika, ali ona nigde u Evropi nije prisutna više od 10%, što znači da su došljaci, Pragermano-Kelti, došli kao vojnička grupa koja je za svoje žene uzela žene starosedelaca-Prasrpkinje. Autohtonost Srba i ostalih Slovena na području Evrope, kroz celu istoriju, potvrđuje i ruska genetičarka Sikorska u članku „Istorija Slovena saznata na osnovu potpunih mitohondrijskih sekvenci“. Sikorska navodi da su materinske haplogurpe svojstvene Slovenima (H5a1f, H5a2, H5a1r, H5a1s, H5b4, H5e1a, H5u1, H5a1a1, H6a1a, U2) prisutne na tlu Evrope bar 16 000 godina, tj. od zadnjeg Glacialnog maksimuma. Kada se posmatra autosomalna (sveobuhvatna) genetika stanovništva, vidi se da je većina evropskih naroda sa minimum 60% starosedelačke genetike. To bi značilo da su osvajači uzimali veliki broj žena (i po nekoliko žena na jednog muškarca) i da je već naredna generacija nosila bar 50% gena došljaka i 50% gena evropskih starosedelaca. Danas se, na osnovu autosomalne genetike, vidi da su Sardinjani, koji poput ostalih Balkanaca imaju visok procenat izvorne I2 genetike, starosedeoci Evrope sa 95 % sveobuhvatne genetike(očinska+majčinska), Hrvati oko 70 %, Englezi i Francuzi oko 60 %. Za Srbe nema konkretnih podataka, te se može samo pretpostavljati da su srpski rezultati negde između 75 i 85 % za starosedelačku genetiku. Međutim, mora se naglastiti da neki narod ima onoliko starosedelačke krvi koliko u sebi ima genetike vezane za haplogrupu I, koja je danas najdominantnija kod balkanskih naroda i Sardinjana, tj najviše kod Srba (Hercegovci i Srbi iz šumskih i nepristupačnih područja). Nastanak svih evropskih naroda se, u zvaničnoj nauci, objašnjava mešanjem vojne, upravljačke elite Indoevropljana (R1a i R1b ljudi) i starosedelaca. Germani su, pak, nastali mešanjem R1b , I2b , I1 i R1a ljudi, Kelti mešanjem R1b i I2, Sloveni I2 i R1a, Skandinavci mešanjem I1, R1b i R1b, a najkasnije nastaju Italici (Rimljani) kao mešavina R1b, J2, E1b i Grci, kao mešavina starosedelaca (I2), Indoevropljana (R1a), Semita (J1, J2) i Afrikanaca (E1b). R1b ljudi su u Evropu upadali oko 4200. godine p. n. e. i 2800. godine p. n. e. kao osvajači koji su istrebljivali muške starosedeoce. Takođe na Balkan, oko 1200. godine p. n. e. upadaju Protokelti i dorska plemena. R1a ljudi se prvi put mirno mešaju sa starosedeocima oko 3500. godine p. n. e. u tripoljskoj kulturi (Rumunija-Ukrajina) i kulturi linearne keramike ( Poljska), a potom 1800-1600. godine p. n. e. dolaze na Balkan kao vladajuća elita koja se izmešala sa starosedeocima i tako stvorila prototračku i protoilirsku grupu (Soares P, Achilli A, Quiles C.). Oko 1600. godine p.n.e. R1a ljudi su se spustili ka Grčkoj (Mikenjani), a odatle su osvojili i Krit. Potvrda slovenskog porekla Miknjana došla je i u vidu autosomalnih DNK rezultata iz 2017. Kada je u skeletima Mikenjana nađeno 30 % stepske genetike tj. R1a (slovenske) (Iosif Lazaridis). Afričko stanovništvo (E1b) i Semiti (J1 i J2) u Evropu se u manjim grupama doseljavaju od bronzanog doba, kao Huriti, Grici i ostale grupe, dok se njihov jezički i kulturni upliv osetio tek nakon mračnog doba antike tj. nakon 1200. godine p. n. e. Slika 13 – Mapa sa prikazom pravca prodiranja R1b ljudi, Protogermano-Kelta, u Evropu. Sve evropske kulture do momenta dolaska osvajača bivaju sačinjene od I2, I1 i G2 ljudi koji su zajedno činili ujedinjenu, mirnu vinčansku Evropu. Slika 14 – Prodor R1b ljudi ka Evropi. U istočnoj Evropi je cvetala kultura linearne keramike (Corded Ware) čiji su predstavnici R1a i I2 ljudi, od nje se u bronzanom dobu razvila lužička kultura, kao prethodnica slovenske praško–korčevačke kulture, od koje će nastati Istočni i Zapadni Sloveni. U to vreme, tripoljska kultura, sačinjena od I2 i R1a ljudi tj. Slovena, još uvek je postojala u južnoj Ukrajini i iz nje je nastala arijevska kultura nakon 2000. godine p. n. e. Grčka je, takođe, na mapi označena kao prostor sa I2 i G2 vinčanskom genetikom, što znači da su drevni stanovnici Grčke, Pelazgi, bili istog porekla kao i većina današnjih Srba. Starosedeoci Evrope, I1 i I2 ljudi, uglavnom su bili zemljoradnički narod, čiji je bitan element kulture bilo spaljivanje pokojnika, što je bio običaj u Vinči, tripoljskoj kulturi, badenskoj grupi, linearnoj keramici, kulturi polja urni, lužičkoj kulturi, vilanova kulturi itd. Za razliku od starosedelaca, R1b osvajači su sahranjivani u grobove sa pogrebnim predmetima, dok su se R1a ljudi sahranjivali su pod velike zemljane humke-kurgane. Tračko, ilirsko, makedonsko, mikensko, arijevsko, skitsko-sarmatsko plemstvo je sahranjivano pod kurgane, što je i deo kulture R1a ljudi, Protoarijevaca, dok je običan narod na istim prostorima spaljivan sve do kasnog srednjeg veka kao ostatak starog vinčanskog verovanja (Gimbutas M.). Spaljivanje je drevni običaj Srba, zabeležen još u antici i srednjem veku, a iskorenio ga je tek Car Stefan Dušan. I2, dinarski, kulturni element kod današnjih Srba je slava, kult ognjišta, kult predaka, običaji vezani za prirodu, starobalkansku magiju i rituale, simbole, nošnju, pismo, kult Sunca (Lepenci su prvi narod na svetu koji je obožavao Sunce) dok su arijevske grupacije sa severa, oličene u R1a ljudima, dale mitove, kult ratnika, konjanika, jelena, vuka, grifona, epove, obrede, pesme, paganska božanstva. Slika 15 – Grafikon sa autosomalnom (sveobuhvatnom) genetikom evropskih naroda. Još uvek nema rezultata za Srbe. Zelenu liniju predstavljaju R1a i R1b ljudi; plavu I1 i I2; narandžastu I2 i J ( međutim, kako nema J skeletnih ostataka za ovaj period, pretpostavlja se da narandžastu liniju mogu činiti samo I2 ljudi tj. Dinarci). Kod svih germanskih naroda primećuje se visok procenat staroevropske genetike budući da su se ženili ženama starosedeoca, pa im je genetika po majci potpuno starovropska. Autosomalna (sveobuhvatna) genetika naroda Evrope deli se u 3 kategorije: Prve neolitske farmere(narandžasta boja na grafikonu), lovce-sakupljače (plava boja) i stočare (Zelena boja). Ispitivanja su pokazala da su neolitski farmeri,tj. prvi zemljoradnici sveta, bili ljudi pretežno I i J genetike koje su u dalekoj prošlosti, pre oko 40 000 godina, činile jednu genetsku grupu koja se diferencirala, kada su I ljudi došli iz Male Azije u Evropu(po zvaničnoj teoriji) ( Lazaridis I.). Međutim, ljudi I grupe su činili prvobitnu belačku populaciju sveta, jer je samo neolitskih skeleta sa I genetikom kao dominantnom, nađen i gen koji daje belu kompleksiju kože. Mešanjem sa I populacijom, došljačke populacije Evrope (R1a, R1b, E1b, J, G2) poprimaju beli gen (Alley 1111T). J1 i J2 haplogrupe su tamne (braon ) kompleksije i nemaju evropski beli gen (Alley 1111T). Jedini način primanja ovog gena je mešanjem sa izvorno evropskom belom populacijom, I ljudima (Dinarcima), stoga je nemoguće da Albanci, Grci, Germani, ili bilo koji drugi nosioci J2, R1b ili E1b haplogrupe budu beli, visoki Iliri i Tračani (Wilde S, Timpson). Da Protosrba (nosioca I2 genetike-Dinaraca) nije bilo na Balkanu i u Evorpi kada su pristigle R1a, R1b, J, E1b grupe ljudi, danas bi Evropljani bili žute, braon i crne boje kože. Ova tvrdnja nema veze sa rasističkom teorijom, već sa neospornim činjenicama po kojima Iliri, Tračani, Dačani, mogu biti nosioci samo I haplogrupe koju su nosili Dinarci, tj. Protosrbi. Svi skeletni nalazi Evropljana iz kamenog doba pripadaju I genetici, a prvi nalaz J genetike je tek iz 1700. godine p. n. e., sa Jadranskog primorja, pa se zaključuje da je većina stanovnika koji su na grafikonu obeleženi narandžastom bojom pre svega I2, dinarskog porekla. Plava boja predstavlja lovce-sakuljače zapadne Evrope za koje se, takođe, nalazima potvrdilo da pripadaju I2 i u manjoj meri I1 i G2 haplogrupi. Zelena boja predstavlja R1a i R1b ljude i označava ukupan udeo indoevropske genetike u sveobuhvatnoj genetici stanovnika Evrope. Kao što se može videti, statistika pokazuje da današnje stanovništvo Evrope nosi od 50% do 80 % staroevropske, autohtone genetike, što znači da su svi evropski narodi autohtoni u onoj meri u kojoj u sebi imaju ostatke I (vinčanske) genetike tj. koliko je visok stepen srodnosti i istovetnosti sa Srbima i Skandinavcima. Narod, naravno, ne čini samo određena genetika. Srbin je svaki stanovnik koji se oseća tako i baštini jezik i kulturu koja vuče korene sa ovih prostora još od kamenog doba. Međutim, počeci te kulture i jezika se moraju vezati za prve Evropljane (Dinarce, ljude I2 genetike), jer su oni primili sve došljake i podelili sa njima svoju kulturu i dostignuća, i tako kasnije stvorili narod pod imenom Srbi. Svaki Srbin sa R1b, J1, J2 ili E1b je po nekom dalekom muškom pretku doseljenik na ove prostore, ali po udelu sveobuhvatne genetike, bar 70% starosedelac-Srbin. Još jednom treba naglasiti da očinska genetika ne određuje narodnost, već je pokazatelj migracija. Kako bi se utvrdila narodnost, neophodno je uraditi autosomalnu genetiku po kojoj se vidi pravo poreklo i udeo genetike svih naroda koji su ostavili svoj trag na genetiku pojedinca. Po autosomalnoj genetici, Srbi imaju najviše poklapanja sa drugim balkanskim narodima, pre svega sa Hrvatima, Bosancima, Makedoncima i Rumunima. Genetske razlike između Srba i ostalih balkanskih naroda su minimalne, što svedoči o zajedničkom poreklu, ali i autohtonosti, jer se balkanska populacija u takozvanom klasterovanju-povezivanju tek na drugom stepenu srodnosti povezuje sa severnim Slovenima (Rusima, Poljacima itd.) , što pokazuje veze još iz kamenog doba, a ne iz srednjeg veka, iz perioda migracije. Ako se sagleda povezivanje bramanskih arijevskih kasti iz Indije danas, vidi se da su najbliže današnjem stanovništvu južne Ukrajine, što pokazuje njihove poreklo i veze sa Rusima i pored toga što je do odvajanja došlo pre 3600 godina. Sa druge strane, genetske razlike Srba i Rusa, koji navodno potiču iz istog etničkog korpusa nastalog u kasnoj antici, su velike i nemoguće ih je povezati u neko skorije srodstvo. Genetske veze Srba i Rusa datiraju još iz kamenog doba. Ove dve grupe naroda su se sjedinile i podarile Evropi jednu novu „slovensku“ kulturu. Stoga, metaforički, odnos Srba i Rusa nije odnos starijeg i mlađeg brata, već odnos muža i žene. Brak između pripadnika I2 i R1a populacija, prvi put se zadesio najverovatije pre 10 000 godina na području južne ukrajine,kada su na istom prostoru nađeni prvi skeletni ostaci obe grupe. Ovaj „brak“ se učvrstio zasigurno oko 3500 g.pne. dolaskom R1a stočara u tripoljsku civlizaciju na području Rumunije i Ukrajine i nastavio da traje uz sve spoljne poteškoće do danas(Ian Mc Donald). Najbliži Srbima su Hrvati i Rumuni sa preko 85 % poklapljanja očinskih genetika, a kada se radi o autosomalnom poklapanju, sličnosti su preko 90 %, što znači da se radi o istom narodu. Veze Srba sa Rumunima su još jedan dokaz autohtonosti. To bi značilo da, ako su Rumuni potomci Dačana,i Srbi su Dačani, ili pak, da su se Srbi i Rumuni doselili sa istog područja na prostore na kojima danas žive. U rumunskom jeziku ima samo slovenskih i latinkih reči. Da je na tom prostoru postojao neki zaseban dački narod, u jeziku bi se sačuvao bar jedan toponim ili jedna reč. Srednjovekovni vlaški i besarabijski vladarski dokumenti pisani su na slovensko-srpskom jeziku, a tadašnji narodnii jezik nije imao više od 30% latinskih reči. Nakon reforme iz 1862. godine koju su sproveli Francuzi, procenat latinskih reči u rumuskom jeziku porastao je na 50%, dok je danas on preko 70%, iako je toponimika većinom ostala slovenska. Latinski jezik u rumunskom jeziku ostatak je rimske administracije iz vremena rimske okupacije i kolonizacije, što se ogleda i u povećanom prisustvu R1b i J genetike kod Rumuna, za razliku od Srba. Slika 16 – Istraživanja ipsilon (Y) očinske genetike Srba i njeno poklapanje sa genetikom drugih evopskih naroda objavljeno na Eupediji. Prema istaživanju genetičara, na sajtu Eupedije objavljeni su rezulati genetskog poklapanja Srba sa drugim narodima po očinskoj genetici. Po ovom istraživanju, Srbima su sa oko 85% poklapanja najbliži Hrvati, Rumuni i Bosanci, zatim Crnogorci, Bugari, Makedonci i Moldavci. Oko 67% genetskog pokapanja sa Srbima imaju Mađari i Austrijanci, a Grci 59%. Rusi su Srbima udaljeniji, imaju 50% poklapanja, dok su im genetski najudaljeniji Irci i Finci sa samo 20%. Ovako visoko poklapanje sa evropskim narodima je dokaz srpske autohtonosti na prostorima Evrope od kamenog doba. Jedino se na taj način mogu objasniti sličnosti sa Grcima, Krićanima, Kipranima, Skandinavcima. Da su Srbi mlad narod, starosti svega 1800 godina , kao što smatraju istraživači Društva srpskih rodoslovaca i Srpskog DNK projekta, ne bi bilo moguće da Srbi dele genetsku sličnost sa kulturološki udaljenim eropskim narodima kao što su Kiprani, Šveđani, Sardinci. Rezultate istrašivanja evropskih istraživača dostupne na Eupediji jedino je moguće objasniti prisutnošću genetike na evropskim prostorima još pre migracija koje je posvedočila zvanična nauka, što i potvrđuju skeletni nalazi širom Evrope još iz ranog kamenog doba. Veća sličnost Srba i Grka, nego Srba i Rusa samo je još jedna potvrda prisutnosti Srba u Grčkoj od najstarijih vremena, dok je srodnost sa Rusima manja nego što se do sada smatralo. Treba naglasiti da se rasporstranjenost srpske očinske, ali i autosomalne genetike poklapa sa rasprostranjenošću vinčanske civilizacije i tripoljke kulture (Rumunija-Moldavija-Ukrajina) koja se na nju nadovezuje. Nalazi sa prostora koji je nekada obuhvatala tripoljska kultura pripadaju I2 (dinarskoj) genetici, dok kasniji nalazi pokazuju i prisustvo R1a genetike. Tako je oko 3500. godine p. n. e. postavljen temelj za stvaranje slovenskog i arijevskog naroda koji su ponikli baš sa tog prostora. Slika 17 – Skeletni nalazi sa prostora Evrope u periodu od 9500. godina p. n. e. do 6000. godina p. n. e. Crvenom bojom su obeleženi I2a nalazi, žutom G2, plavom R i R1b. (Za više mapa i objašnjenja pogledati članak “Genetika dokazuje nastanak Slovena u kamenom dobu”). Slika 18 – Skeletni nalazi sa prostora Evrope u periodu od 3400. godina p. n. e. do 2900. godina p. n. e. Crvenom bojom su obeleženi I2a nalazi, a žutom G2. U radu Marije Reguiero i Luisa Rivere iz 2012, objavljenom u prestižnom časopisu „Gen“ (High levels of Paleolithic Y-chromosome lineages characterize Serbia, br.498, str. 59-67,) koji se bavi proučavanjem ostataka paleolitske genetike kod Srba, zaključuje se da je oko 58% srpske očinske genetike paleolitskog porekla (I1-M253, I2a-P37.2 and R1a1a-M198), dok je taj procenat kod majčinske genetike i preko 70%. Sličan rezulatat je dobijen i 2019. godine, kada je na osnovu 2086 analiziranih ljudi sa područja Srbije (uključujući i manjine i Kosovo i Metohiju) 47% bilo staroevropske genetike (39% I2, 8% I1) , a na to se može dodati i 14% R1a, druge slovensko-arijevske komponente, koja se dinarskoj priključila najkasnije u 4. milenijumu p. n. e. Biti Dinarac znači imati istorijsko pravo na celu Evropu, ali i biti izvorno beli narod. O ovome se već govorilo u članku „Stara Evropa je slovenska Evropa“, gde su dati konkretni podaci o tome da su Dinarci, tj. ljudi I genetike, prvi narod Ervope, ali i izvorni nosioci gena (alley 1111T ) koji je odgovoran za svetlu put, oči i kosu. Preci Zapadnjaka su ove gene verovatno stekli tek mešanjem sa domorocima tj. sa njihovim ženama (dok su do tada bili mongolsko-turske rase) te danas preko 60% svih Evropljana po majci ima dinarsko poreklo. Iz tog razloga je i svojatanje ove genetske grupe od izuzetne važnosti za sve one čiji je cilj pokazati sebe kao legitimnog vladaoca na evropskom prostoru, ali i rasno nadmoćnog. Srbi nikada nisu pokazivali želju da vladaju drugim narodima, niti su sebe prikazivali kao rasno nadmoćne dok Nemci jesu, te se može i razumeti njihova težnja i motiv da sebe predstave kao jedine legitimne vladare zemlje i naroda u Evropi tako što će za sebe vezati staroevropske gene I2 i I1. Nemci žele da izbrišu iz istorije svoju odgovornost za evropske genocide, ali i sakriju svoje pratursko poreko. Skandinavski I1 gen, već je u nauci predstavljen i prihvaćen kao protonemački, i pored toga što je njegovo poreklo čisto praevropsko, vinčansko i što skeletni nalazi njegov nastanak vezuju za prostor Vojvodine i Mađarske, odakle se za vreme vinčanske kulture oko 5500. godina p. n. e. počeo kretati ka severu Evrope (Iain McDonald, Ancient DNA in Europe, 2017). Sada je na red došlo i prisvajanje I2a genetike, dominatne kod etničkih Srba, tako što se, u saradnji sa pobornicima bečke škole, Srbi predstavljaju kao potomci navodno „nemačkog plemena Bastarna“. Nemačka je Srbiju okupirala politički, ekonomski, kulurološki i istorijski. Sada je na red došlo i duhovno pokoravanje koje će uništiti srpsku svest zanavek. Ovo je tačka gde se Srbi moraju odupreti i povratiti istoriju, kulturu, ekonomiju i na kraju potpunu slobodu.   Istraživanje novinara Balkan Info produkcije i istoričara Nemanje Blagojevića.

  Apr 07, 2020 201
• 06 Apr 2020
  ....

  Umru prijatelji umru roditelji a u tebi izrastu totemi. Izrastu u guši. Neki te dobro zaseku svojim krilima i zubima pa ostanu zakačeni za nepca, jednjak... Ne pomeraju se. Tvoje lice ne bude kao ranije. Tvoj glas i vrat ne stoje gde i nekada. Težak je protok vetra među granama i daskama naređanim u čoveku. Kao na đubrištu. Polako obuzimaju uspomene. Ono što je prošlo se budi. Otpočinje put. Toliku tugu ništa ne može potrti. Ni moltva ni alkohol. Ta svedenost pokreta i i količina daha, dojučerašnju naivu guta najlakši zalogaj. Od tada, pa u nedogled, na mesto negdašnjih snova dolazi iščekivanje. Čežnja. Beda vremena koja kuca dosadno kao jutarnji alarm i poziva te nazad i napred simultano. Gde si, kad ćeš, zašto smo... Ne zanima me. Do juče me je zanimalo. Danas me ne zanima. Sutra, hajde da se čujemo sutra. Danas možda potraje zauvek. Ne mogu baš ništa da obećam. Molim vas da ne mislite da sam gad. Ma, uostalom mislite šta hoćete. Danas me ne zanima šta mislite. Uopšte me ne zanimaju životi. I to bi bio ideal a svaki je ideal incident. Svako odustajanje kamen u očima. Sve biste vi vezali kanapom oko ruke i zauzdavali, a nema škole o drugom. Ne mogu se drugi klasifikovati kad je i za stoku to previše. Niko je ne pita. Niko ragu ne pita. Čoveku treba dati sunca. Sunca njemu treba. I milovanja, da. Ne modelijate. Samo nešto dajte. Dajte ako imate. Ako nemate, nema veze. Samo nemojte da ispadne da je nešto više, od svega što jeste, moglo da ispadne. Od danas ne mogu više. Molim vas! Da li mogu slobodno ući i razgledati? Sa sobom nosim kofer. Nosim štap. Veštačku nogu. Veštačku glavu. Može. Sve može. Odgovaram. Nema problema, samo, znajte nisam tu. I nemam ime. I imam manje nego što mislite da je uljudno. Tako je, razotkrivam se. Razumete. Totemi zadiru svojim krakom po mom dušniku i tu više nema mesta za još jedan par nozdrva, očiju, ruku od pomoći. Treba sad da nahranim sve te životinje. Moram da zalijem vrt. Vrtlog. Samo ne znam odakle. Kao da sam presušio. Presahlo je. Početak je bio onda kada mi se nedavno zgadilo sve ali ne, onako, kao uvreda - prolazno i otapajuće, bilo je tako da su sve boli utihnule i sve što je bilo nešto je postalo sve. Vratilo se svome izvoru. Istrpeti bol izumiranja je ništa u odnosu na bol i ništavilo poricanja. Zato priznajem. Ne mogu podneti blagu i mlaku podršku šake. Ne bih takvu ni usudu poverio. Kao ni dve ćorave mačke na uglu. S. Stojanović

  257 Objavio/la Bibaaa
• By Bibaaa

  ....

  Umru prijatelji umru roditelji a u tebi izrastu totemi. Izrastu u guši. Neki te dobro zaseku svojim krilima i zubima pa ostanu zakačeni za nepca, jednjak... Ne pomeraju se. Tvoje lice ne bude kao ranije. Tvoj glas i vrat ne stoje gde i nekada. Težak je protok vetra među granama i daskama naređanim u čoveku. Kao na đubrištu. Polako obuzimaju uspomene. Ono što je prošlo se budi. Otpočinje put. Toliku tugu ništa ne može potrti. Ni moltva ni alkohol. Ta svedenost pokreta i i količina daha, dojučerašnju naivu guta najlakši zalogaj. Od tada, pa u nedogled, na mesto negdašnjih snova dolazi iščekivanje. Čežnja. Beda vremena koja kuca dosadno kao jutarnji alarm i poziva te nazad i napred simultano. Gde si, kad ćeš, zašto smo... Ne zanima me. Do juče me je zanimalo. Danas me ne zanima. Sutra, hajde da se čujemo sutra. Danas možda potraje zauvek. Ne mogu baš ništa da obećam. Molim vas da ne mislite da sam gad. Ma, uostalom mislite šta hoćete. Danas me ne zanima šta mislite. Uopšte me ne zanimaju životi. I to bi bio ideal a svaki je ideal incident. Svako odustajanje kamen u očima. Sve biste vi vezali kanapom oko ruke i zauzdavali, a nema škole o drugom. Ne mogu se drugi klasifikovati kad je i za stoku to previše. Niko je ne pita. Niko ragu ne pita. Čoveku treba dati sunca. Sunca njemu treba. I milovanja, da. Ne modelijate. Samo nešto dajte. Dajte ako imate. Ako nemate, nema veze. Samo nemojte da ispadne da je nešto više, od svega što jeste, moglo da ispadne. Od danas ne mogu više. Molim vas! Da li mogu slobodno ući i razgledati? Sa sobom nosim kofer. Nosim štap. Veštačku nogu. Veštačku glavu. Može. Sve može. Odgovaram. Nema problema, samo, znajte nisam tu. I nemam ime. I imam manje nego što mislite da je uljudno. Tako je, razotkrivam se. Razumete. Totemi zadiru svojim krakom po mom dušniku i tu više nema mesta za još jedan par nozdrva, očiju, ruku od pomoći. Treba sad da nahranim sve te životinje. Moram da zalijem vrt. Vrtlog. Samo ne znam odakle. Kao da sam presušio. Presahlo je. Početak je bio onda kada mi se nedavno zgadilo sve ali ne, onako, kao uvreda - prolazno i otapajuće, bilo je tako da su sve boli utihnule i sve što je bilo nešto je postalo sve. Vratilo se svome izvoru. Istrpeti bol izumiranja je ništa u odnosu na bol i ništavilo poricanja. Zato priznajem. Ne mogu podneti blagu i mlaku podršku šake. Ne bih takvu ni usudu poverio. Kao ni dve ćorave mačke na uglu. S. Stojanović

  Apr 06, 2020 257
• 23 Jan 2020
  Pile moje..

  Pile moje, ne gledaj nikada levo ni desno, osim kad prelaziš ulicu. Sa strane stoje bolji i gori, jedni će ti ubiti samopouzdanje, drugi veru. Nemoj ćutati pred nepravdom, niti lajati na slabije. Ma koliko da je sličnih, ti si jedinstven, poštuj to. Ne spavaj sa upaljenom lampom, navikavaj oči na mrak. U mraku se bolje vidi srcem, očinji vid lažljiv je, prevrtljiv. Ne veruj slepo u svaku lepu reč, pusti da prođje vreme, umesto da čekaš da dođe. Vreme je uvek tu, mi ponekad nismo. Pile moje, mnogo toga ti ne umem reći, al znam gde stoji nevidljivo kamenje za saplitanje, padala sam, znam koji su izvori zatvoreni, otrovala sam se, znam kako se ustaje, uspravna sam. Ne slušaj me uvek, samo kad tiho govorim. Moja je buka istresanje muke, a ćutanje najčešća istina. Neka te imaju, imaj i ti njih, al uvek čuvaj seme svoje ličnosti u gvozdenoj kutiji na dnu srca, da uvek možeš ponovo da nikneš, jer lomiće te. Od ljudi nema zaklona. Ne laži sebe. Druge ćeš već lagati, u želji da ih spaseš ili da ih oteraš. Sebe ćeš samo istinom spasti. Pile moje, veruj. U bilo šta što osetiš duboko pod kožom kao svoje, jer vera je vodilja, a dok koračaš, živ si. Grdiće te, grliće te, zasmejaće te, rasplakaće te. Budi posramljen, umiljat, radostan, tužan, dozvoli da ti svaka ljudska emocija oboji deo srca, samo veruj, da niko osim tebe ne ume tvojim putem, da nikog osim tebe Gospod nije tvojim teretom upregao, niti obasjao istom svetlošću kojom obasjava tebe. Sve što činiš, čini po svojoj savesti, ne po uzoru na druge. Jer to u tvojim očima, to je dobrota, čak i kad se budeš rvao s demonima, veruj mi, sreća je samo kad si svoj, šta god bili oni oko tebe, pile moje...

  294 Objavio/la Bibaaa
• By Bibaaa

  Pile moje..

  Pile moje, ne gledaj nikada levo ni desno, osim kad prelaziš ulicu. Sa strane stoje bolji i gori, jedni će ti ubiti samopouzdanje, drugi veru. Nemoj ćutati pred nepravdom, niti lajati na slabije. Ma koliko da je sličnih, ti si jedinstven, poštuj to. Ne spavaj sa upaljenom lampom, navikavaj oči na mrak. U mraku se bolje vidi srcem, očinji vid lažljiv je, prevrtljiv. Ne veruj slepo u svaku lepu reč, pusti da prođje vreme, umesto da čekaš da dođe. Vreme je uvek tu, mi ponekad nismo. Pile moje, mnogo toga ti ne umem reći, al znam gde stoji nevidljivo kamenje za saplitanje, padala sam, znam koji su izvori zatvoreni, otrovala sam se, znam kako se ustaje, uspravna sam. Ne slušaj me uvek, samo kad tiho govorim. Moja je buka istresanje muke, a ćutanje najčešća istina. Neka te imaju, imaj i ti njih, al uvek čuvaj seme svoje ličnosti u gvozdenoj kutiji na dnu srca, da uvek možeš ponovo da nikneš, jer lomiće te. Od ljudi nema zaklona. Ne laži sebe. Druge ćeš već lagati, u želji da ih spaseš ili da ih oteraš. Sebe ćeš samo istinom spasti. Pile moje, veruj. U bilo šta što osetiš duboko pod kožom kao svoje, jer vera je vodilja, a dok koračaš, živ si. Grdiće te, grliće te, zasmejaće te, rasplakaće te. Budi posramljen, umiljat, radostan, tužan, dozvoli da ti svaka ljudska emocija oboji deo srca, samo veruj, da niko osim tebe ne ume tvojim putem, da nikog osim tebe Gospod nije tvojim teretom upregao, niti obasjao istom svetlošću kojom obasjava tebe. Sve što činiš, čini po svojoj savesti, ne po uzoru na druge. Jer to u tvojim očima, to je dobrota, čak i kad se budeš rvao s demonima, veruj mi, sreća je samo kad si svoj, šta god bili oni oko tebe, pile moje...

  Jan 23, 2020 294
• 22 Jan 2020
  Mirišeš

  ''Mirišeš   Na oktobar Lepiš se za prste Za bokove Padam, želim da padam Boli me od sreće u grudima Ti me držiš  Čvrsto Sklanjaš mi kosu iza ušiju Nežan si dok ti prsti drhte Šapućeš Noćas si moja deformacija Gladan si života Krhki  Otkucaji  Dva srca Razdvojena kožom Ljubav je ovaj sekund Kunem se Zauvek, dodaješ.''   - Ana Gord

  311 Objavio/la D Boyanna
• By D Boyanna

  Mirišeš

  ''Mirišeš   Na oktobar Lepiš se za prste Za bokove Padam, želim da padam Boli me od sreće u grudima Ti me držiš  Čvrsto Sklanjaš mi kosu iza ušiju Nežan si dok ti prsti drhte Šapućeš Noćas si moja deformacija Gladan si života Krhki  Otkucaji  Dva srca Razdvojena kožom Ljubav je ovaj sekund Kunem se Zauvek, dodaješ.''   - Ana Gord

  Jan 22, 2020 311
• 22 Jan 2020
  Dodir

  ''Dodir koji nedostaje Da umiri Utiša Smanji Nemire Dodir koji nedostaje Da uspori vreme Izbriše bore Dileme i probleme Da te razbudi Razvrdri Raznese Dodir koji nedostaje Leti i zimi U jutru i po noći Na suncu i na snegu Kad se pliva i kad se skija Kad se smeje i kad se jeca Kad se poleće i kad se sleće U specijalnim prilikama I neprilikama. Dodir koji nedostaje  Na svim pregibima i nagibima  Ispod vrata, Na usnama, Na kolenima. Dodir koji miriše na mandarinu Ruzmarin i ružu. Na detinjstvo, praznike i najmilije. Onaj od kojeg se koži vraćaju Oblik Jedrina I sjaj. Dodir koji nedostaje za  Oporavak Ozdravljenje Preobražaj. Onaj - samo tvoj - dodir...''

  313 Objavio/la D Boyanna
• By D Boyanna

  Dodir

  ''Dodir koji nedostaje Da umiri Utiša Smanji Nemire Dodir koji nedostaje Da uspori vreme Izbriše bore Dileme i probleme Da te razbudi Razvrdri Raznese Dodir koji nedostaje Leti i zimi U jutru i po noći Na suncu i na snegu Kad se pliva i kad se skija Kad se smeje i kad se jeca Kad se poleće i kad se sleće U specijalnim prilikama I neprilikama. Dodir koji nedostaje  Na svim pregibima i nagibima  Ispod vrata, Na usnama, Na kolenima. Dodir koji miriše na mandarinu Ruzmarin i ružu. Na detinjstvo, praznike i najmilije. Onaj od kojeg se koži vraćaju Oblik Jedrina I sjaj. Dodir koji nedostaje za  Oporavak Ozdravljenje Preobražaj. Onaj - samo tvoj - dodir...''

  Jan 22, 2020 313
• 22 Jan 2020
  Vreme

  ''Da sam se ja pitala Naši razgovori bi još trajali Menjali bi se samo dani Sobe i ulice Kafanski stolovi Izlozi I prolaznici. Da sam se ja pitala Ti bi bio moja  Prva i poslednja stanica I ne bi bilo potrebe  Napuštati snove  Ni zbog čega. Da sam se ja pitala Sve pesme bi otišle  U najtamniju šuzmu  A mi bismo zauvek hodali Jedno kraj drugog.''   -Brankica Veljković

  295 Objavio/la D Boyanna
• By D Boyanna

  Vreme

  ''Da sam se ja pitala Naši razgovori bi još trajali Menjali bi se samo dani Sobe i ulice Kafanski stolovi Izlozi I prolaznici. Da sam se ja pitala Ti bi bio moja  Prva i poslednja stanica I ne bi bilo potrebe  Napuštati snove  Ni zbog čega. Da sam se ja pitala Sve pesme bi otišle  U najtamniju šuzmu  A mi bismo zauvek hodali Jedno kraj drugog.''   -Brankica Veljković

  Jan 22, 2020 295